Cień iskier 9

Świat naprawdę jest czasem piękny. Te myśli nie opuszczały Hinaty od wczoraj. Poranna przejażdżka rowerem znów sprawiała mu radość, doceniał ciepło promieni słońca i świeży zapach lasu. W końcu zmartwienia odeszły na bok, zastąpione rannymi sms'ami. Jak to cudownie obudzić się i dostać zwykłe pytanie w stylu: jak się spało? Nawet matka z siostrą parzyły na niego podejrzliwie. Na szczęście nie zdążyły zapytać, czy znalazł dziewczynę bo jedynie chwycił swoje kanapki i wybiegł z domu.

            Trochę zastanawiało go, że na razie tak luźno do tego podchodzi, ale na powagę przyjdzie czas potem. Teraz miał zamiar cieszyć się, że jego marzenia się spełniły. No i ostatnie wydarzenia...

Rumieńce nie opuszczały jego policzków. Miał ochotę mówić, że jest szczęśliwy całemu światu. Szczególnie chciał pogadać z Noyą, który tak go wspierał. Nie mógł się też doczekać spotkania ze swoim chłopakiem...

            CHŁOPAKIEM!
            Boże, jak to zajebiście brzmiało.

- Uwaga!

Nim zdążył się zorientować, na drodze, którą zwykle pokonywał na pamięć, pojawiła się niespodziewana przeszkoda, a skrzekliwy krzyk staruszki niestety nie zdążył go w porę ostrzec.

Przekoziołkował jak rasowy akrobata nad barierką robót drogowych i efektownie zarył facjatą w, bogu dzięki, górkę miękkiego piachu. Zakopał się aż po pas, jeszcze nie pozbywając się zaskoczenia. Plując sypkim gruntem i otrzepując się z brudu, wygrzebał się z pomocą babulinki i z ulgą nie zarejestrował poważniejszych obrażeń, prócz paru zadrapań od kamyczków i otarć. Rower, który poleciał razem z nim też cudem wyszedł bez szwanku. Ciuchy jednak były zniszczone. W szkole zrobi dzisiaj furorę, a w domu będzie miał piekło...

- Zakochanie to piękna sprawa.- Powiedziała kobieta, próbując pewnie zgadnąć powód jego nieuwagi, nie zdając sobie nawet sprawy, że strzeliła w dziesiątkę.

- Taaaak...- Odparł jej zawstydzony i rzucając podziękowanie, wsiadł z powrotem na rower.

Dlaczego bujanie w obłokach zawsze musi robić mu krzywdę?

***

- A ty co? Przez dżunglę się przedzierałeś?- Zaśmiali się koledzy z drużyny, widząc go wjeżdżającego na plac przed szkołą.

- Na pewno miał bardzo bliskie spotkanie z naturą.- Dodał okularnik.

- Bliskie, to ty zaraz będziesz miał spotkanie z moją pięścią.- Warknął Hinata, co spotkało się z ogólnym rozbawieniem i wyobrażeniem sobie, jak taki kurdupel próbuje dosięgnąć brody Tsukishimy. Prychnął i zaraz poczerwieniał, gdy zdał sobie sprawę, że Kageyama również jest wśród nich.

- Czy ty zawsze musisz sobie robić krzywdę?- Zapytał go czarnowłosy, odprowadzając go na tyły i pomagając mu zapiąć rower.

- Nic mi nie jest przecież...- Burknął mu, gdy odbierał od niego kłódkę i powielił jego wcześniejsze myśli. Trochę było mu wstyd, że kolejny raz robi z siebie pajaca.

Tamten westchnął tylko i z uśmiechem oddał mu kluczyk. Patrzył na niego z taką czułością, że rudowłosy musiał uciec wzrokiem, nerwowo poprawiając swoje i tak już pomięte i umorusane ubranie. A tak chciał dzisiaj dobrze wyglądać! Rany, przecież potem ma do niego  iść, co powiedzą jego rodzice? Po prostu cudnie...

- Dam ci u siebie jakieś częste ubrania.- Niespodziewanie poczochrał go po włosach, otrzepując je jeszcze z resztek piasku. Robił to chwilę, by potem pogłaskać po skroni i policzku.

Hinata zapomniał przez moment jak się oddycha. To wszystko naprawdę było jak sen. Zerknął na niego, zaskoczony i podekscytowany. Ten delikatny dotyk był taki przyjemny... Do tego nie dość, że odwiedzi jego pokój to jeszcze da mu swoje ciuchy! Czy można umrzeć ze szczęścia? Szkoda, że jeszcze miał przed sobą tyle godzin oczekiwania i trening.

Przez chwilę się zastanawiał, czy Kageyama go pocałuje. Nawet jeśli byli obecnie sami na tyłach szkoły, to przecież nie powinni tego robić w miejscu, gdzie w każdej chwili może ktoś wyskoczyć. Może i dobrze, że do niczego nie doszło bo dosłownie w tej samej sekundzie, gdzie oboje o tym myśleli, Nishinoya pojawił się w oknie na parterze nad nimi i zaśmiał.

- Co tam, gołąbeczki?- Zapytał, machając brwiami i uśmiechając się chytrze.

Tobio odskoczył przerażony od rudzielca i odwrócił czerwoną twarz. Wyglądał na przerażonego.

- Nie strasz nas tak.- Szepnął Hinata, któremu serce również podskoczyło do gardła.

- To nie ja się migdalę na terenie szkoły, zboki.

- N-nic nie robiliśmy!- Jąkał się niższy, zaprzeczając trzęsącymi się dłońmi.- Poza tym bądź ciszej...

- No przecież się nie drę. - Zaśmiał się i dalej bawiła go zdziwiona mina czarnowłosego.- Ale wam razem słodko~- Zrobił usta w dziubek i podparł na parapecie.- Ptaszyny~

- Idź już!- Warknął speszony chłopak i Noya ze śmiechem mu odmachał, znikając w klasie.- Boże...- Przetarł twarz, dopiero teraz się uspokajając.

- On wie?- Zapytał Kageyama, lekko oniemiały.

Hinata przez chwilę się zestresował i wystawiając palce, zacisnął usta w wąska linię, nie wiedząc, co odpowiedzieć.

- Tak wyszło...? - Zaczął ostrożnie, czując jak pocą mu się dłonie.- Ale jest w porządku! W sensie, że nie wygada.- Szybko go uspokoił, samemu panikując.

- Przecież nie jestem zły. - Podrapał się z zakłopotaniem po karku.- Po prostu zaskoczony...- Uśmiechnął się zakłopotany.- To mi musisz opowiedzieć, jak to wyszło. Teraz lepiej wracajmy do szkoły, zaraz zaczną się lekcje.

- Dobrze.- Hinata pozbierał swoje rzeczy i ruszył z przyjacielem do budynku. Żałował, że nie może mu tu okazać swojej czułości, ale stwierdził, że to będzie dla nich bezpieczniejsze i prawdopodobnie z wzajemnością.

***

- Ktoś chętny na wypad na miasto przed weekendem?- Zapytał Tanaka, zsuwając z siebie przepocone spodenki.

- Ja marzę tylko o łóżku...- Jęknął Sawamura, rozmasowując obolałe przedramiona. Ostatni tydzień był dla nich piekłem.

- Dlatego najlepiej się rozluźnić procentami...- Chwycił go pod ramię chłopak i wwiercał paluchem w policzek.- Nie bądź sztywniak.

- My też z Hinata pasujemy.- Powiedział Kageyama, na co rudzielec poczerwieniał.

- A dlaczegóż to? Od kiedy to macie wspólne plany, które nas wykluczają?- Dopytał ciekawski pomysłodawca wypadu. Nishinoya zdusił parsknięcie.

- Wybierzemy się kiedy indziej.- Odpowiedział wymijająco, nie reagując na zaczepkę. Niektórzy rzucali ich zaciekawione spojrzenia.

- Jak tam chcecie. Nuuudziarze.- Chłopak pokazał im język i odwrócił się do reszty.- To co? Kierunek na dziś to....!

- Sorry, nie tym razem.

- Jestem zmęczony.

- Egzamin.

- Skoro ty idziesz to ja nie.

Podczas gdy Tanaka emował w kącie, reszta drużyny zdążyła się przebrać.

***

- Słabo, że pokarzę się twoim rodzicom w brudnych ciuchach, nie?- Z dwojga złego wolał jednak tą opcję niż cuchnący, sportowy strój. Chociaż po dzisiejszej burze od nauczycieli nie był co do tego przekonany.

- Nie przejmuj się tym.- Uspokoił go, obracając się i sprawdzając, czy koledzy są już wystarczająco daleko.- To jesteśmy sami.- Westchnął, jakby poczuł ulgę.

Hinata zacisnął palce na ramieniu torby. Stresował się dość poważnie. A jeśli go nie polubią na wstępie? Albo strzeli jakąś gafę, poprzekręca słowa w przywitaniu? W jego przypadku wszystko było możliwe…

Nagle poczuł przyjemne ciepło i spojrzał na swoją dłoń, którą oplatały palce chłopaka. Zaczerwienił się po same koniuszki uszu.

- A-a jak ktoś zobaczy?- Rozejrzał się nerwowo, choć w okolicy było pusto.

- Nie denerwuj się tak.- Ścisnął go mocniej, próbując dodać otuchy.- To nie oświadczyny.

- Zobaczymy, jak ty będziesz szedł do mojej mamy.- Pokazał mu język, próbując zignorować drugą część zdania.

Kageyama uniósł brwi.

- Z oświadczynami?

- Nie! – Wydarł się, jeszcze bardziej speszony. - O czym ty myślisz?!- Odwrócił wzrok.- Już lepiej nic nie mów.- Burknął, gdy tamten zaczął się głośno śmiać.

- A taka jest straszna?- Zapytał, gdy w końcu się uspokoił.

- Hmmm, chyba mniej niż moja siostra.- Kąciki ust powędrowały mu ku górze.- Natsu to diabeł wcielony.- Już sobie wyobrażał, jak dziewczynka go męczy by pobawił się z nią lalkami. Z drugiej strony był ciekawy, ile wytrzyma taki sztywniak z dzieckiem.

- Jak mnie zaprosisz to się przekonam.

- Życie ci niemiłe. – Zaśmiał się i pomyślał, że to naprawdę miłe. Iść tak z Kageyamą, trzymając się za ręce i nie wrzeszczeć na siebie, jak to zwykle mieli w zwyczaju. To znaczy to też było fajne, ale teraz… było tak inaczej. Ciepły prąd płynął mu wzdłuż ramienia, a policzki wciąż paliły. Niedługo mu chyba tak zostanie na stałe. Będzie mógł robić już nie tylko za marchewę ale też i rasowego buraka.

Dyskutując żywo, trafili w końcu pod dom Tobio. Ostatecznie puścili swoje dłonie i otworzyli furtkę. Hinata nie był jakoś szczególnie zaskoczony wyglądem, w końcu budynek nie różnił się znacznie od całej reszty wzdłuż alei, którą szli. Zwrócił jednak uwagę na zadbany ogród i minimalizm, w przeciwieństwie do własnych włości, gdzie matka z siostrą przyozdabiały pierdołami każdy możliwy kąt. Przez to dom, nawet jeśli napaćkany, zawsze sprawiał u niego wrażenie bardziej przytulnego, dlatego tutaj poczuł się odrobinę obco. Do tego te jego brudne ciuchy… A jak rodzice Kageyamy to pedanci?!

Zanim zdążył na dobre rozwinąć swe panikujące myśli, o zawał serca przyprawiły go otwierające się frontowe drzwi, w których stanęła kobieta uderzająco podobna do stojącego z nim chłopaka. Psychicznie jednak nie był gotowy na konfrontację z nią więc całkowicie zapomniał języka w gębie. Uprzedziła go jednak, bo od razu zwróciła się do syna.

- No jesteś w reszcie! Ile karzesz czekać na siebie…- Zauważyła Hinatę i pomrugała kilka razy.- Mogłeś powiedzieć, że przyprowadzisz kolegę.- Chwyciła się zmartwiona za policzek.- Przyszykowałabym więcej przekąsek.

- Dzi-dzień dobry! Jestem Hinata Shoyo, chodzę do klasy z pani synem!- Hura, nic nie pojebał! Fanfary! Na pierwszy rzut oka wydała mu się strasznie sympatyczna jak na to, jakie miał pierwsze wrażenie z mordą Kageyamy. Zdecydowanie łagodniejsze rysy.

- Jak to, przecież mówiłem, że przyprowadzę gościa…- Zmarszczył brwi, nie za bardzo rozumiejąc. Przekroczyli próg i ściągali buty.

- No, ale mówiłeś o jednym…- Jego matka wyglądała na równie zaskoczoną.- Nawet nie wiesz jak się zdziwiłam, nie sądziłam, że masz takie urocze koleżanki.- Szepnęła i szturchnęła go porozumiewawczo w żebro.

KOLEŻANKI?

- Słucham?- Tobio wytrzeszczył oczy, a Hinata próbował utrzymać równowagę po tym, jak zrobiło mu się słabo.

- Cześć!- Odezwał się piskliwy głosik na szczycie schodów.

Rudowłosy był pewien, że jego zgrzyt zębów usłyszeli wszyscy obecni.

- L-lily…?- Wydukał spanikowany czarnowłosy, zerkając nerwowo na swojego chłopaka. Bał się, że zaraz wybuchnie. – C-co tu robisz?

- Nie odpowiedziałeś mi ostatnio, postanowiłam, że może zapytam cię osobiście.- Dodała słodko, odgarniając rozpuszczone włosy. Znów ubrała sukienkę, tym razem błękitną, dopasowaną do talii. – Mam nadzieję, że nie sprawiam kłopotu?- Zerknęła niepewnie na purpurowego Hinatę.

Nikt się nie odezwał, a nieświadoma niczego matka postanowiła ratować honor pani domu więc oznajmiła, że upiecze babeczki i zachęciła, by wszyscy poszli na górę i na nie poczekali. Skończyło się więc tak, że cała trójka usiadła na podłodze w pokoju Kageyamy i mierzyła się na spojrzenia. Na drodze do zabicia się pewnej dwójki na szczęście na przeszkodzie stał niski stolik.

- Więc…- Tobio zupełnie nie wiedział, jak sobie poradzić. Pominął też kwestię zdobycia przez dziewczynę adresu, wolał chyba nie znać jej możliwości. – O co chciałaś zapytać?

Rudowłosa nie była najwyraźniej zadowolona z obecności nieproszonej w jej mniemaniu osoby i wierciła się nerwowo na poduszce. Straciła trochę pewności siebie i nie za bardzo wiedziała jak zacząć.

Hinata za to myślał, że go zaraz coś strzeli. Nie mógł uwierzyć, że znów widzi to wstrętne babsko i to jeszcze w najbardziej bezczelnym wydaniu. Dobrze, że Kageyama nie brał tym razem w tej intrydze udziału, bo chyba by go udusił gołymi rękami. Hamował się bardzo, by nie powiedzieć czegoś głupiego. Jego całe wyobrażenie spędzenia tego wieczoru właśnie legło w gruzach. Nawet nie potrafił się cieszyć, że w końcu może zobaczyć pokój Tobio, w którym w sumie nic specjalnie wyróżniającego się nie było. Proste łóżko i meble, jakieś stosy czasopism, piłka…

- Nie wiem czy powinnam o tym mówić… Myślałam, że będziesz sam…- Powiedziała bardzo dosadnie.

- Peszek.- Wymsknęło się Hinacie, zanim zdążył ugryźć się w język. No i opanowanie szlak trafił. Dziewczyna spojrzała na niego wilkiem.- My też myśleliśmy, że będziemy sami.

Kageyama trzepnął go po głowie, choć to nie wymazało wcale jego złośliwego uśmieszku, gdy zobaczył minę Lily. Czarnowłosy jeszcze chciał coś powiedzieć, ale zawołała go matka z dołu. Tym razem jednak Hinata go uprzedził.

- Ja pójdę. A wy załatwcie to, co macie do załatwienia.- Spojrzał wymownie na Tobio i wstał. – Skoro najwyraźniej jestem przeszkodą.- Odpowiedziało mu pełne paniki spojrzenie.

Opuścił pokój bardzo pewny siebie. Dlaczego tak nagle? Bo znał uczucia Kageyamy? Chciał by w reszcie zakończył tę sprawę? Zobaczyć reakcję dziewczyny? Nie wiedział. Teraz po prostu chciał odetchnąć. Nie mógł zrobić nic innego, jak mu zaufać. Zszedł po schodach i po odgłosach krzątania trafił do kuchni. Trochę niepewnie przekroczył jej próg i nieśmiało chrząknął, zwracając uwagę kobiety.

- Och, przecież…- Zmieszała się, gdy go zobaczyła. Twarz miała ubrudzoną mąką.

- W porządku, ja pomogę. Co mogę zrobić?- Był zawsze bardzo blisko ze swoją mamą i siostrą, więc nie straszne mu były kuchenne rewolucje. Po akacji z Lily jakoś też się przestał stresować i miał ochotę zająć czymś innym.

- Ale gościom tak nie wypada…-  Zaczęła zakłopotana ale szybko zmieniła zdanie, widząc zapał chłopaka. Chodziło jej tylko o zrobienie herbaty, ale z rozpędu zabrali się też za ciasto. Poczuł się w jej towarzystwie, o dziwo, bardzo swobodnie. Roztaczała wokół siebie jakąś przyjazną aurę. Zaczął się tłumaczyć ze swojego brudnego ubrania, co na szczęście przyjęła z rozbawieniem. Rozmowa jakoś się rozkręciła i weszła na tematy szkolne, gdy kończyli pracę.

- Hinata, tak? Gracie razem, prawda? – Uśmiechnęła się do niego ciepło i wstawiła babeczki do piekarnika.- Dużo mi o tobie opowiada. Zawsze się zastanawiałam, kiedy cię w końcu zaprosi.

- Tak…?- Zaczerwienił się i oparł plecami o blat.

- Mam nadzieję, że nie sprawia wielu problemów? Ma dość specyficzny charakter…- Znów wyglądała na zakłopotaną i Hinata z rozbawieniem doskonale wiedział, co ma na myśli. – Pewnie dlatego taki jest, bo nie ma rodzeństwa… No i ten kontakt z ojcem i problemy w gimnazjum…

- Nie powinna się pani martwić.- Szybko jej przerwał, zarażając uśmiechem.- Może i nie zawsze się dogadujemy i często na siebie krzyczymy, ale jest dobrym przyjacielem.- Powiedział bez skrępowania, zanim się zastanowił.

Kobieta najpierw się zdziwiła, a potem wybuchła śmiechem na tą szczerość.

Przekazała mu tacę z napojami i powiedziała, że doniesie babeczki, jak już będą gotowe. Podziękował jej i na drżących nogach poszedł na górę.

Rany, dobrze, że nie wyskoczył z niczym o miłości i tak dalej. Czasem czuje się tak swobodnie, że zupełnie się zapomina. Zastanawiał się, czy kobieta byłaby dla niego równie miła, gdyby znała prawdę… Zastanawiał się też, jaki w takim razie jest ojciec. Tutaj miał o wiele więcej wątpliwości. Miał nadzieję, że dwójka na górze zdążyła już porozmawiać.

Z drugiej strony był ciekawy, co Kageyama jej powiedział…

Odstawił tacę na podłogę i podkradł się do drzwi, które były lekko uchylone. Nadstawił ucha.

Niestety gdy tylko to zrobił, drzwi otworzyły się z impetem i trzasnęły go w głowę. Zwinął się na dywanie i trzymając za skroń, zobaczył tylko dwie drobne stópki, które go minęły. Jęknął i doniósł wzrok na bladego czarnowłosego, który zdał sobie sprawę, że jego chłopak podsłuchiwał.

- Pójdę ją odprowadzić do drzwi.- Powiedział słabo i zszedł na dół.

Hinata żałował, że w ogóle wpadł na pomysł czatowania pod pokojem i zgarniając herbatę, zaszył w środku. Taki wstyd! Boże, pewnie teraz będzie miał wykład na temat zaufania i tych spraw. Po prostu pięknie. Nie czekał długo na Kageyamę który wrócił i nie patrząc na niego, usiadł koło niego na łóżku.

Milczeli. Przeciągało się to dość długo i rudowłosy myślał, czy powinien go najpierw przeprosić.  Nie odezwał się jednak, chcąc dać swojemu chłopakowi szansę na wyjaśnienie mu, co tutaj zaszło.

- Dam Ci coś do przebrania...- Tobio podszedł do szafy i zaczął w niej grzebać. Wyjął mu szary t-shirt i niebieskie dresy. Dodał mu je i odwracając do plecaka, wypakowywał zeszyty.

Rudowłosy przebrał się, zaciągając cudownym zapachem. Zrobiło mu się przyjemnie, choć dalej pozostała nutka niepewności.

- Jak wiele słyszałeś?- Zapytał Kageyama, dość mocno zestresowany. Hinate to zaintrygowało.

- A co? Czegoś nie powinienem?- Zapytał i chyba trafił w dziesiątkę, bo chłopak się spiął.- Tylko mi nie mów, że cię pocałowała.

- N-nie!- Krzyknął, cały czerwony.

- Ale próbowała?- Drążył.

Cisza.

- Zabiję żmiję…- Wstał, nastawiając stawy w palcach, ale silna dłoń pociągnęła go z powrotem na łóżko.- Zostaw mnie! Chce wiedzieć dokładnie, co jej powiedziałeś! Chce wiedzieć, że już więcej tu nie wróci!- Spojrzał wściekły w czarne oczy.

- Powiedziałem jej, że nie mogę przyjąć jej uczuć.- Przełknął ślinę. Chciał go zatrzymać.

- I? Coś jeszcze?- Hinacie pomimo powagi sytuacji zrobiło się gorąco. Byli razem na łóżku, tak blisko siebie… Czuł też lekką irytację, że dziewczyna wcześniej najwyraźniej też. Zacisnął usta w wąską linię.

- Że jesteśmy razem.

- I?- Był miło zaskoczony i żałował strasznie, że nie widział jej miny. Och jak żałował! Poczuł się odrobinę lepiej.

- Co i?- Widać, że coraz bardziej go to krępowało. Uciekał wzrokiem.

- Powiedziałeś jak bardzo mnie kochasz i tak dalej?- Uśmiechnął się szerzej, gdy wyprowadził chłopaka z równowagi. Aż żałował, że rzeczywiście nie zjawił się wcześniej przed drzwiami.

- Och, zamknij się już!- Chwycił swoją poduszkę i trzepnął go w twarz.- Nie wystarczy ci, że więcej mnie nie będzie nachodzić?

- No mam nadzieję.- Obserwował go uważnie i postanowił odpuścić. Nie wiedział, czy dobrze zrobił tak otwarcie o tym mówiąc, chociaż speszony Kageyama to naprawdę było widowisko życia. Nie był jeszcze jednak do końca udobruchany, dlatego  odsunął się delikatnie.

- Nie jesteś zły?- Zapytał go po chwili czarnowłosy.

- A za co? Czemu winny jest pies, że ma wszy?

Skrzywił się na to porównanie, ale znów spoważniał.

- Myślałem, że wyjdziesz i wrócisz do domu.

- Przynajmniej miałeś jakąś motywacje. Trzeba ją było wcześniej uświadomić.

Zamilkli, a Tobio pokornie spuścił głowę. Przez chwilę bił się z myślami i najwyraźniej się poddał.

- Masz rację. Przepraszam.- Powiedział skruszony.- Nie sądziłem, że do tego dojdzie. Powinienem w ogóle nie brać od niej numeru.

Hinata wytrzeszczył oczy. Rzadko kiedy Kageyama za coś przepraszał, do tego z własnej inicjatywy. Przez to naprawdę wydawało mu się, że naprawdę mu przykro. Może nie był na niego zły, ale te słowa miło było słyszeć. Westchnął i zbliżył się do chłopaka, opierając policzek na jego ramieniu. Już nie miał ochoty się dąsać.

- W porządku. Teraz to nie ma znaczenia.- Uśmiechnął się i zamknął oczy.- Ale jak znowu będzie cię nachodzić, to przestanę być miły.

Usłyszał rozbawione prychnięcie i westchnienie ulgi oraz usta błądzące w jego włosach. Ciepły oddech owiał jego skroń i przyjemne dreszcze rozeszły po ciele. Cała sytuacja nagle odeszła w zapomnienie i liczyło się tylko to, że są tu razem-sami. Złączyli swe usta, złaknieni tej bliskości. Teraz, gdy nie było nikogo, kto mógłby ich zobaczyć, mogli się oddać całkowicie tej pieszczocie. Ich dłonie powędrowały do przeciwnych ciał i ostrożnie badały każdy jego centymetr. Tracąc oddech, posuwali się dalej, ośmieleni intymnością i przyśpieszonym rytmem ich serc.

Zapomnieli jednak o jednej rzeczy.

- Przyniosłam babeczki!

Drzwi otworzyły się bez uprzedzenia, a oni odskoczyli od siebie, jak oparzeni. Hinata wylądował za łóżkiem, więc wystawały mu tylko nogi.

- Och, wy faceci macie tyle energii na walki…- Zaśmiała się nieświadoma kobieta i pokręciła z rezygnacją głową.- A gdzie ta miła dziewczynka?- Rozejrzała się zaskoczona i Kageyama zaczął jej wciskać jakąś tanią ściemę, odwracając uwagę od jakichkolwiek podejrzeń.

Następny rozdział