Nie iGRAJ zemną 11

Law nie sądził, że tak miło uda mu się spędzić sylwestra. Na nowy rok wrócił na oddział i razem z przyjaciółmi obżerali się przyniesionym przez Vergo ciastem. Zawsze bawiło go to, że taki poważny człowiek potrafił tyle czasu spędzić w kuchni. Dowody tego zawsze nosił na twarzy w postaci przyklejonych okruszków, lub innych cudów spożywczych. Cesar również uraczył ich swym wypiekiem, ale na szczęście każdemu udało się go dyskretnie pozbyć. Dziwnie wyglądający lukier przypomniał wszystkim ostatnie ekscesy żołądkowe i tym razem woleli sobie je darować. Doflamingo nawet  pozwolił mu wrócić do pracy, widząc znaczną poprawę. Tek kilka dni dobrze mu zrobiło, ale zdecydowanie się za tym stęsknił. Za szpitalnymi salami, zapachem dezynfekcji i piskiem gumowych butów na linoleum. Wiedział, że to nienormalne, ale najwyraźniej po to się urodził, by przebywać w takim miejscu. Dlatego ubierając się dziś do pracy, czuł prawdziwy przypływ energii.

- Doktorze Trafalgar! Jak dobrze Pana znów widzieć! - Jego kumpel Bepo rzucił się na niego, miażdżąc go swoim wielkim cielskiem.

- Ciebie też miło widzieć.- Law poklepał go po plecach, odchrząkując wymownie.- Dużo było pracy, jak mnie zabrakło?

- Och, daliśmy radę!- Machnął ręką i odwrócił, by nie było dłużej widać jego ciemnych obwódek pod oczami - Za to Pan wygląda na wypoczętego! – Włączył czajnik, robiąc im obojgu kawę. Mężczyzna poczuł wyrzuty sumienia, że przez niego musieli zostać z tym sami.

- W sam raz na dzisiejsze zabiegi - Odparł sadowiąc się wygodnie w swoim skórzanym fotelu i przeglądając listę zaplanowanych operacji. Wszystkie były w miarę przyjemne i nieskomplikowane. Doflamingo najwyraźniej się postarał, żeby przypadkiem nie stał przy stole zbyt długo. Cóż, lepsze to, niż nic na pierwszy dzień pracy. Z wdzięcznością przyjął kubek z ciemnym napojem i pogadał jeszcze chwilę z Bepo, który relacjonował mu najświeższe nowinki z oddziału. Nie mieli jednak na to zbyt wiele czasu, bo przerwała im Monet, śmiało pukając do gabinetu.

- Pacjent na szóstce jest przygotowywany do narkozy. Czy możemy go już przewozić do sali operacyjnej?

- Tak, już zaraz tam będę. Dziękuję - Wstał i rozruszał zastane kości barku. W końcu szykował mu się interesujący dzień.

***

Wczorajszy wieczór  do teraz nie dawał mu spokoju. W nocy nie mógł zasnąć, roztrząsając wciąż i wciąż tę samą sytuację. Leżąc w łóżku mordował czarnowłosego mężczyznę na różne sposoby i dalej nie był usatysfakcjonowany. Najgorsze było jednak to, że nawet nie wiedział, jak się nazywa.

Stwierdził, że zrobi wczoraj Koali niespodziankę. Zwolnił się wcześniej z pracy i podjechał po nią na trening, czekając w swoim może nie za bardzo ekskluzywnym, ale poczciwym autku. Odrobinę się spóźniała, ale nie minęła chwila, a już ją ujrzał w drzwiach. Radosną, uśmiechniętą, z zaróżowionymi policzkami i na wpół mokrymi włosami. Była piękna. Najpiękniejsza kobieta jaką do tej pory udało mu się spotkać w życiu. Nie dość tego, była do tego inteligentna, pewna siebie, ciekawa i do tego naprawdę przyjemnie im się rozmawiało. Istny ideał. Może przesadzał, ale cóż mógł poradzić na magiczne zakochanie?

Dlatego jak wielkie było dla niego zdziwienie, gdy zanim zdążył ją zawołać, ona wsiadła do czarnego mercedesa prowadzonego przez nieznanego mu mężczyznę.

Nie chciał wyciągać pochopnych wniosków, ale poczuł się odrobinę niezręcznie. Do tego jak jakiś szpieg jechał za nim całą drogę, aż pod dom Koali. Nie był z tego powodu dumny i tym bardziej nie chciał układać sobie w głowie jakiś spiskowych teorii, dlatego postanowił, że po prostu przeczeka ten czas w samochodzie. W końcu był niezapowiedzianym gościem i trochę głupio by wyszło. Nie mógł jednak usiedzieć w aucie dlatego wysiadł i oparł o karoserię. Zachmurzył się, porównując do siebie dwie maszyny i przez narastającą zazdrość, nie mógł się opanować, by chociażby nie zerknąć do środka mercedesa. Zdając sobie sprawę, że niżej upaść już nie mógł, nagle usłyszał stłumiony krzyk.

Zaniepokoił się odrobinę i stwierdził, że jedynie tylko zerknie pod pretekstem, że się martwił. Z szybko bijącym sercem, wszedł na teren posesji i bez trudu zajrzał przez wielkie okno salonu, gdzie nie spodziewał się na pewno ujrzeć takiej sceny. Najpierw zalało go przeogromne uczucie bólu, lecz w następnej chwili zdał sobie sprawę, że nie jest to tym, za co miał na pierwszy rzut oka. Po policzkach jego ukochanej spływały łzy.

Bez zastanowienia dopadł wejściowych drzwi. Prawdziwym szczęściem były otwarte, a on wleciał do kuchni gotowy rozszarpać obcego mężczyznę. Sadząc mu w szczękę cios jeszcze nigdy nie był sobie tak wdzięczny za swoją wścibskość. Co by się stało, gdyby go tu nie było? Kim w ogóle był ten człowiek i dlaczego dobierał się do Koali? Pytania tłukły się w jego głowie, a wszystko działo się tak szybko… Nie zdążył mu nawet porządnie nakopać, a on najzwyczajniej w świecie się wycofał.

Widząc w jakim stanie jest dziewczyna, serce mu się ścisnęło. Dałby jej wszystko, czego tylko pragnęła, byleby już nigdy nie widzieć jej zapłakanej.

Jakże więc wielkie było jego zdziwienie, gdy nie pozwoliła mu się nawet dotknąć. Jej słowa ugodziły go mocno i do teraz obijały się w jego głowie, napawając lękiem.

Co teraz będzie?

Stał w biurze przed wejściem do pokoju i nie mógł się przemóc, by przekroczyć próg. Może jednak wszystko źle zinterpretował? Zrobił coś źle? Dobrze, że zadzwonił wczoraj po Robin. Dzięki temu wiedział, że wszystko jest w porządku, ale teraz… Niczego nie był pewny. W tych chwilach sam chciałby być przy niej i szczerze nie spodziewał się odtrącenia. Czy powinien przeprosić? W końcu pojawił się w jej domu jak włamywacz, do tego przyłożył obcemu mężczyźnie… Czy rzeczywiście powinien? Może jednak sobie coś ubzdurał? Ale ona płakała! Nie mógł postąpić inaczej!

Dlatego stwierdzając, że zrobiłby to samo tak czy inaczej, wszedł do pokoju. Przywitali go współpracownicy, ale jego obchodziła tylko jedna osoba, siedząca naprzeciwko jego biurka.

Dziś wyglądała już dobrze. Umalowana, uczesana, w dobrze dopasowanym, wizytowym stroju. Miała spuszczony wzrok i nawet go nie podniosła, kiedy przechodził. Rzucając jej krótkie i nerwowe „cześć”, nieśmiało mu odpowiedziała.

Usiadł na swoim miejscu skonsternowany i pełen niepokoju. Tak bardzo chciał z nią porozmawiać. Nie patrzyła na niego, choć nerwowo zerkała na jego biurko.

W końcu opuścił wzrok na coś, co tak zaprzątało jej uwagę i dostrzegł fioletową kopertę.

Zdziwiony, sięgnął po wiadomość w niej zawartą i odczytał kilka ładnie napisanych słów, zakończonych uroczym serduszkiem.

„Przepraszam… Dasz się zaprosić na kawę po pracy♥? Należą Ci się pewne wyjaśnienia…”

Fala ulgi o mało go nie rozsadziła. Starając się zachować powagę i nie wydrzeć jak dziki ze szczęścia, spojrzał na rumianą twarz dziewczyny, której lśniące, granatowe oczy patrzyły na niego błagalnie.  

Mrugnął do niej tylko twierdząco i pławił w jej delikatnym uśmiechu.  

Do końca dnia trzymało go niesamowite napięcie oczekiwania. Gdy oboje się ubierali i wychodzili z biura, wręcz go to rozrywało. Wyszli na zewnątrz, ciesząc się też z pierwszego śniegu w tym roku. Spadał delikatnie jak puch i osiadał pięknymi gwiazdkami na szalu dziewczyny. Gdy spojrzeli sobie w oczy z zamiarem udania się do jakiejś najbliższej kawiarni, niespodziewanie zadzwonił telefon.

- Przepraszam, tylko odbiorę.- Powiedział do zakłopotanej dziewczyny. – Halo?

Jednak jego mina zrzedła bardzo szybko. Koala najpierw zła, że ktoś im przerwał, zaniepokoiła się bladą miną chłopaka. Gdy skończył rozmawiać, nie miała wątpliwości, że stało się coś nieprzyjemnego.

- Przepraszam, będziemy musieli przełożyć nasze spotkanie.- Powiedział do niej poważnym tonem.

***

- Nie wydaje ci się, że to ciasto ma trochę dziwną konsystencję?- Zapytał Ace, opierając się seksownie o blat i zaglądając do miski.

- Skądże - Mruknął niezbyt zadowolony ze swojego dzieła Shanks. – Jest idealne, tylko przez kogoś mi się trochę proporcje pomyliły - Ugniatał kupę kleistej mazi i próbował ratować sytuację.

- Ale czy ja coś robię? - Zapytał niewinnie piegowaty, bawiąc się rąbkiem fartuszka, pod którym miał tylko spodnie.

Oczywiście, że robił to celowo. Pławił się w pożądliwym spojrzeniu i bawiło go, jak Shanks zamiast dwóch jajek dodał cztery, zagapiony na jego tyłek. Poczynił wszelkie przygotowania do tego miłego wieczoru, choć jego szef uparł się, że punktem kulminacyjnym będzie upieczenie pierniczków, które potem wspólnie udekorują. Ace przyjął to do wiadomości z dużym westchnieniem, gdyż wydłużyło to okres oczekiwania na to, aż w końcu usiądą z lampką wina i będą mogli oddać fizycznym przyjemnością.

A był gotowy iść na całość.

Wiedział, że to nie będzie proste. Czerwonowłosy za bardzo go szanował i kochał, by w ogóle proponować tak szybkie lądowanie w łóżku, ale na Boga! Są dorośli, a Ace był wyjątkowo spragniony jego dotyku i bliskości. Ufał mu, był gotowy mu oddać całego siebie. Shanks był dla niego tak czuły i delikatny, że za każdym razem wzbudzał w jego brzuchu falę motyli. Nikt jeszcze nigdy taki dla niego nie był, i nietrudno było mu to zacząć odwzajemniać. Zwłaszcza, że przyciąganie działało też w drugą stronę.

- Może ci pomóc? - Oparł brodę na jego ramieniu i objął go w pasie.

- Ty będziesz pomagał mi wykrawać  – odparł mężczyzna najbardziej opanowanym tonem, na jaki było go stać.

- W takim razie skontroluję, czy jest dobre - Nim tamten go powstrzymał, udało mu się skraść niewielki kawałek i umieścić go w ustach.

Szubko jednak go wypluł.

- Słone!- Popatrzył na zdziwionego Shanksa i zaczął się śmiać.

- No nie!- Krzyknął starszy i chwycił białe opakowanie - To nie cukier?!

- Hahaha!- Usiadł na stole i zgiął się w pół - Ja rozumiem, że mój młodszy brat mógł coś takiego odwalić… ale ty?

- Ja ci dam się nabijać! Gdyby nie ty i ten cholerny fartuszek!- Wskazał na niego oskarżycielsko palcem.

- To może…- Odchrząknął i wczuł się w rolę speszonej dziewczynki. – Go ze mnie zdejmiesz?

Źrenice Shanksa rozszerzyły się  na moment, przejeżdżając pożądliwie po całej jego sylwetce. Widać, że walczył ze sobą, by się na niego nie rzucić. Ace’a to cholernie kręciło.

Niestety tą wyuzdaną chwilę przerwał dzwonek telefonu. Ostre dźwięki ACDC i głośne wibracje zwróciły ich uwagę na komórkę piegowatego.

- Niech dzwoni.- Powiedział do czerwonowłosego, ale ten podszedł chociaż zerknąć na ekran.

- Chyba miałbyś kłopoty, gdybyś olał ten telefon. Jesteś pewny?- Zapytał z wyszczerzem i wytarł oblepione ciastem ręce w ścierkę, by podać mu aparat.

Ace się skrzywił, ale odebrał komórkę, zdziwiony widząc zdjęcie osoby dzwoniącej.

- Rany… Przecież rozmawialiśmy niedawno….- Jęknął, i nacisnął zieloną słuchawkę.

Już po pierwszym zdaniu zamarł i wlepił w Shanksa przerażone spojrzenie. Mężczyzna bez słowa rozpoznał błysk niepokoju w czarnych oczach i gdy tylko rozmowa się zakończyła, chciał znać szczegóły.

- Szykuj auto.- Szepnął Ace słabym głosem.

***

Bardzo dobrze pamiętał ten dzień. Prawie rok temu, popchnięty za namową swojego przyjaciela, postanowił szukać szczęścia w internecie. Uważał że to idiotyczny pomysł, ale dla świętego spokoju, w końcu założył to cholerne konto i nadał sobie durny nick.

Łowca.

Pomimo, że wcale nie brał tego na poważnie, dostarczyło mu to całkiem dużo rozrywki. Pisał z nieszczęśliwymi ludźmi, lub takimi, co to byli bardzo chętni na szybki numerek. Olewał ich albo odpisywał ostro, nie mając zamiaru poświęcać im więcej uwagi. W niektóre rozmowy wkręcał się bardziej, w inne mniej, ale nikt nie zainteresował go na tyle, by w ogóle się nim przejmował.

Do czasu.

To było naprawdę niesamowite, że na tak wielkim świecie i kraju, jakim jest Japonia, trafił właśnie na niego.

Mr. Prince od razu go przyciągnął chociażby swoim idiotycznym nickiem. Różnił się trochę od innych internautów, rozmowa z nim była prawdziwą przyjemnością. Być może dlatego, że wśród całej tej zgrai wydawał się najbardziej autentyczny. Nie szczędzili sobie szczerości i to też mu się w nim podobało. Niczego nie oczekiwał, o nic nie prosił, nic nie narzucał. Po prostu… był.

Nie angażowałby się w to tak czy siak. Nie uważał osób poznanych w internecie za wartych uwagi, lecz pewnego dnia wszystko się zmieniło.

Gdy tak naprawdę udało mu się poznać prawdziwą tożsamość Mr. Prine’a. Jakże wielkie było wtedy jego zdziwienie, gdy okazało się, że każdego dnia praktycznie siedzą naprzeciwko siebie…

Zoro pamiętał do dziś, jak ujrzał niechcący wyświetlacz telefonu Sanjiego. Jego nick i końcówka rozmowy tylko go upewniła w tym odkryciu. Serce biło mu jak szalone, kiedy kilka razy jeszcze upewniał się, czy to aby na pewno nie pomyłka. Wszystko jednak wskazywało na to, że naprawdę rozmawiał z własnym kolegą z pracy.

Dopiero wtedy zaczęła się prawdziwa zabawa. Niesiony ciekawością i chęcią dokuczenia, udając kogoś, kim nie jest, zaczął się nim bardziej interesować. I nim się spostrzegł, poznał tego człowieka bardziej, niż teraz właściwie chciałby znać. Zamiast obiektu do drwin, jakim darzył go do tej pory, stał się dla niego zupełnie kimś innym. Pracując z nim na co dzień w pracy nie byłby w stanie choć w minimalnym stopniu go rozszyfrować. Widział go jako niedostępnego, chłodnego i zadufanego w sobie modela. Za to w wiadomościach Sanji mówił mu o wszystkim. O swoich obawach, lękach, radościach, słabościach oraz o tym, jak bardzo pewien glon wkurza go w pracy. Nigdy nie przypuszczał, że w takiej formie będą w stanie stać się dla siebie tak bliscy. Wcześniej nie zdawał sobie z tego sprawy, ale teraz go to przerażało. Zbudował z nim tę relację na fikcji i nie było już sposobu, by jakkolwiek to odkręcić.

-Wiesz, że on tam czeka?- Z zamyślenia wyrwał go szorstki głos.

- Nie trzeba było do niego pisać.- Odparł chłodno Zoro, mierząc się na spojrzenia z siedzącym naprzeciwko niego Mihawkiem.

- Najwyższy czas, żeby poznał prawdę. Jak długo jeszcze chcesz to ciągnąć?

- Nie rozumiesz.- Pokręcił głową i przejechał dłonią po zmęczonej twarzy.- Taka osoba jak Łowca nie istnieje. Nie jestem taki. Nie mam jego przeszłości, nie zachowuję się w ten sposób. Wszystko co robiłem było stworzone tylko po to, by mi ufał i się zwierzał. Cała ta znajomość jest oparta na kłamstwie - Powiedział, znów odpływając myślami.- Więc musi zapomnieć.

- I topić smutki w twoich ramionach tak? Jakież to szlachetne - Upił łyk piwa, doprowadzając Zoro do furii.

- Więc mam mu wszystko powiedzieć? Jak ty sobie to wyobrażasz? Już wolę, żeby znienawidził i zawiódł się na Łowcy. Jeśli to, co teraz się dzieje, da mi jakąś szansę… To spróbuję.- Dodał wkurzony i opadł znów na fotel. Nie powiedział jednak na głos, jak bardzo się bał. Głupi żart mógł zaprzepaścić jedyną iskierkę nadziei na to, że w jakiś sposób w końcu coś się między nimi zacznie. Pragnął tego tak bardzo, że nie wiedział, co robić.

- Dlatego pozwolisz mu tam zamarznąć, tak?- Zapytał  Mihawk.

- Nie będzie długo czekał.

Żałował, że wczoraj zostawił telefon w biurze. Nie sądził, że jego przyjaciel sam weźmie sprawy w swoje ręce i zadzwoni do Sanjiego.

- Skąd możesz to wiedzieć? Myślisz, że po tym, jak zawiedzie się na kolejnej osobie będzie chciał budować nowy związek?

- Słuchaj, nie wiem co będzie, tak? - Odparł zdruzgotany.- Ale za nic w świecie nie może poznać prawdy. Rozumiesz? Nie teraz, kiedy… kiedy...

- Może wcale cię nie znienawidzi.

- Nie znasz go.

- A ty go znasz? Myślisz, że już wszystko o nim wiesz? – Powiedział widząc, jak bardzo wkurza tym zielonowłosego - Uważaj, żebyś nie poczuł się za pewnie. Dałem ci szansę, która może jeszcze na ciebie czeka. Możesz biec do niego i powiedzieć mu to teraz. Potem będzie tylko trudniej.

Zoro się wahał. Wiedział, że tamten ma rację. Choćby i bardzo chciał, to jednak był zbyt przerażony. Zdawał sobie sprawę, że Sanji nie zrozumie. Nie pojmie tego i nie będzie się liczyło, co tak naprawdę skrycie do niego czuje. Będzie ważne tylko to, jak bardzo go oszukał. Ze wszystkiego najbardziej nie chciał, by blondyn się zawiódł, a tego był praktycznie pewny.

Nagle rozległ się dźwięk dzwonka do drzwi.

Popatrzyli na siebie zaskoczeni, ale w końcu Zoro poszedł otworzyć. Zamarł, kiedy zobaczył niespodziewanego gościa.

- Hej… Przyszedłem oznajmić, że przegrałem zakład - Powiedział Sanji, mocno zaciągając się papierosem, następnie chuchając dymem do sufitu. Nie wyglądał najlepiej- Co teraz ze mną zrobisz?

Mihawk stanął za Roronoą, co nieco speszyło blondyna.

- Przepraszam, przeszkadzam?- Zapytał odrobinę skonsternowany i już chciał się wycofywać, kiedy sokolooki go zatrzymał.

- Właśnie wychodzę - Chwycił kurtkę i zarzucił ją na ramiona, a przed opuszczeniem mieszkania, szepnął jeszcze Zoro do ucha.- Powiedz mu - i zniknął w windzie, zostawiając ich sam na sam.

Zielonowłosy przepuścił Sanjiego w drzwiach i zamknął je drżącą ręką. Nie pamiętał, czy kiedykolwiek się tak stresował. Nie spodziewał się, że blondyn przyjdzie prosto do niego. Czy się domyślał? Czy to jedynie przypadek?

- Coś do picia?- Zapytał, ciężko znosząc panującą między nimi ciszę.

- Herbata byłaby mile widziana - Gość rozsiadł się wygodnie na kanapie i utkwił wzrok gdzieś za oknem, widząc rzeczy których Zoro nie mógł dojrzeć. Nie przestawał palić, nie przejmując się, czy podoba się to właścicielowi czy nie.

Obserwował jego zmarniały profil, cienie pod oczami i mokre od stopniałego śniegu włosy. Poczuł okropne wyrzuty sumienia. W końcu sam doprowadził go do takiego stanu. Zanim mu przyniósł gorący napój, poszedł jeszcze po ręcznik do łazienki i rzucił mu na głowę.

- Prosisz się o chorobę?- Siadając koło niego, zaczął go wycierać i zdziwił, kiedy wywołało to cichy śmiech.

- Urocze - Jedno oko mężczyzny uśmiechało się do niego ciepło, choć tak naprawdę  nosiło w sobie przerażający ból. Zoro poczuł się jeszcze gorzej - Mogę... zostać na noc?- Zapytał bez ogródek.W tych słowach była wręcz zawarta prośba.

Roronoa zamarł, lecz jego serce przyśpieszyło. Przypomniał sobie słowa Mihawka i zagryzł wargę, ciężko odrzucając pokusę. Chciał go wziąć w ramiona. Chciał całować i dotykać jak nigdy dotąd. Chciał by oczy, które na niego patrzą nie widziały w nim krótkiego zamiennika na jeden wieczór. Do jakiego stanu go doprowadził, by w ogóle proponował mu coś takiego? Uwolniłby go od tego cierpienia i może stał się dla niego kimś ważnym. Choć ten jeden raz. Niestety dobitnie zdawał sobie sprawę, jakie realne zdanie ma na jego temat osoba, która tak głęboko zagościła w jego skamieniałym sercu.

- Sanji…- Wypowiedzenie jego imienia zaskoczyło blondyna i zabrzmiało niewiarygodnie poważnie.- Muszę ci coś powiedzieć - Razem z tymi słowami zdał sobie sprawę, że zaraz nie będzie miał odwrotu. Chciał je cofnąć, ale było już za późno.

Rozległ się dźwięk telefonu.

Z niewysłowioną ulgą od razu po niego sięgnął, widząc w nim jedyną deskę ratunku. Co mu strzeliło do łba, żeby jednak wyznawać prawdę?! To się nie mogło udać!

- Shanks? No mów. - Zapytał do słuchawki pełen ulgi i uciekł od Sanjiego wzrokiem. Słuchał w milczeniu i nagle wstał.

- Co jest?- Zapytał blondyn nie wiedząc, co się dzieje.

Zoro się rozłączył i trwał chwilę w ciszy. Był skołowany. Jego spojrzenie nie mówiło nic dobrego.

- Luffy miał wypadek. Jest w szpitalu.

…
Następny rozdział

SZCZĘŚLIWEGO NOWEGO ROKU! :D Postanowienia na przyszły rok zrobione? Pełni nowej energii macie siłę stawiać czoła nowym przeciwnościom losu? No ja mam nadzieję! Obecnie jestem na wypizdowie z moją kochaną gromadką zjebów i mam nadzieję, że wy również spędzacie ten czas z kochanymi przez was ludźmi:3 Oraz piąty rozdział Atramentowych więzi^^