Nie iGRAJ ze mną 13

Westchnął i spojrzał za okno. Śnieg dalej sypał w najlepsze, w mieście mieli coraz większy problem z komunikacją i dzisiaj ledwo zdążył do pracy. Mimo że pracownicy szpitala ciągle walczyli z zaspami, już po chwili formowały się nowe. Od dawna Japonia nie miała takiej zimy. Chyba cieszyły się z niej jedynie dzieci i Luffy…

Law przekręcił się na krześle z powrotem do biurka i zastanawiał, czy choć przez chwilę nie może przestać myśleć o tym wariacie.

Oczywiście miał z nim przeboje, chłopak próbował wstawać z łóżka jeszcze tego samego dnia jak się obudził, co wybijał mu z głowy przez Bóg wie ile czasu. Do tego jego obsesja na punkcie śniegu oraz jedzenia wykańczała go psychicznie. Nie mógł uwierzyć, że wbrew wszystkim szpitalnym zasadom przemycił mu hamburgera…

Uśmiechnął się pod nosem przypominając sobie, jak Luffy usmarował sobie nim twarz. Musiał przyznać, że jak na tak poturbowaną po wypadku osobę, bardzo szybko dochodzi do siebie. Rany goiły się ładnie, nie wydawało się też, by miały wystąpić jeszcze jakieś neurologiczne problemy, więc prawdopodobnie szybko go będzie mógł wypisać.

Szkoda tylko, że wcale tego nie chciał.

- Doktorze?

Wzdrygnął się, gdy Bepo wyjrzał zza białych drzwi gabinetu.

- Wszystko dobrze? Taki doktor zamyślony.- Pomachał swoimi krzaczastymi, siwymi brwiami i usiadł naprzeciwko Lawa.- Ostatnio nawet bardzo.

- Co masz przez to na myśli?- Obruszył się delikatnie na tę sugestię. Fakt faktem rozpraszał go ostatnio pewien pacjent, ale nie przypuszczał, że to aż tak widać. Na jego nieszczęście Bepo znał jego pociąg do mężczyzn przez to, że nakrył go kiedyś raz z Sanjim w gabinecie, jak jeszcze w ich związku się układało. W każdym razie, przynajmniej odebrał to pozytywnie, więc nie mógł narzekać, lecz momentami interesował się aż za bardzo.

-  W pokoju numer piętnaście pacjent domaga się spotkania z lekarzem - Powiedział, specjalnie zabarwiając wypowiedź wyczuwalną sugestią.

Trafalgar zmrużył oczy, ale nic nie powiedział. Znał swojego przyjaciela aż za dobrze i przed nim niestety niczego nie mógł udawać, więc unosząc się dumą wstał i bez komentarza wyszedł z gabinetu. Wzrok kolegi który go odprowadził mówił wszystko za siebie.

To nie tak, że leciał w skowronkach do tej zawodzącej małpy. Nie będzie biegł jak nienormalny, pójdzie spokojnym krokiem. Nigdy nie robił z siebie debila jeśli chodzi o relacje męsko męskie i teraz też nie będzie. Nawet nie wiedział czemu zaczynał w ogóle brać Luffy’ego pod uwagę. Powinien się opanować, zanim zabrnie w to bardziej. Nawet jeśli chłopak chyba specjalnie go prowokował. No i na dodatek jest przyjacielem Sanjiego…

Miłość to choroba przewlekła i on jako lekarz powinien tym bardziej o tym wiedzieć i więcej się w to nie pakować.

Przekroczył drzwi sali i od razu został przywitany oburzonym okrzykiem.

- Trao! Kiedy w końcu będę mógł wstać?!

Luffy nadął policzki i zrobił niezadowoloną minę, na którą Law miał ochotę jedynie buchnąć śmiechem.

- Już ci mówiłem, musisz być cierpliwy.- Odłożył kartotekę pacjentów i przysiadł na skraju pościeli.- Leż spokojnie, zmienię ci opatrunek.

Luffy powydawał z siebie niezadowolone dźwięki, ale potulnie oddał się w ręce doktora, który sięgając do jego piersi, zaczął delikatnie ściągać bandaże.

Powinny to robić pielęgniarki, ale Law wyjątkowo nie chciał, by przy chłopaku siedział ktoś inny. Był to jedyny pretekst, by móc z nim siedzieć dłużej bez zbytnich podejrzeń i bezkarnie go dotykać, a przynajmniej wolał go mieć, tłumacząc swoje i tak już dziecinne zachowanie. Na szczęście nie wołali go na blok operacyjny, więc miał dużo czasu na oddziale.

Odsłonił poharatany tors, który wyglądał już całkiem ładnie. Rana miejscami już różowiała i goiła się w ekspresowym tempie. Tworzyła dość ciekawy wzór przecięcia, który zamiast szpecić, dodawał czarnowłosemu nie lada uroku. A przynajmniej Law tak uważał i musiał się bardzo powstrzymać, by nie przyglądać się temu za bardzo.

- Shishishi!- Chłopak spiął się, gdy zimne palce Trafalgara przejechały po jego żebrach.- Łaskocze.- Wygiął się zalotnie, na co doktor przełknął ślinę.

- Nie ruszaj się, bo źle założę opatrunek.- Odchrząknął, nie chcąc dać nic po sobie poznać.

Luffy zawsze bacznie go obserwował. Zupełnie jakby potrafił przejrzeć go na wylot. Naraz nagle chwycił go za nadgarstek i przyciągnął do siebie. Chcąc nie chcąc Law pochylił się nad nim zdezorientowany, ale szybko załapał, o co pacjentowi chodziło.

- Ile ich masz?- Zapytał Luffy, oglądając uważnie czarne wzory na jego skórze.

- Sporo.- Odparł, nie potrafiąc tym razem uciec wzrokiem.

Pozwalał mu się dotykać, czując przyjemne prądy, gdy ciepłe palce wodziły wzdłuż wytatuowanych linii. Próbował rozróżnić na ile jego przypuszczenia są trafne, a na ile działa jego wyobraźnia.

- Gdzie jeszcze?- Zapytał, przymykając powieki i uśmiechając się  w sposób, który doprowadzał Trafalgara do szaleństwa. Nim została udzielona odpowiedź, podparł się nieznacznie i sięgnął dłonią do krawędzi jego koszulki, podciągając ją nieznacznie.

Law chwycił go w panice za nadgarstek, gdy ten niespodziewanie chciał odsłonić jego tors.

- Co robisz?

- Zaspokajam ciekawość.- Szczerzył się nadal i nie wyglądał, jakby chciał się poddać.

- Rozbierając mnie w miejscu publicznym?- Prychnął, udając złość, choć wewnętrznie był bardzo zmieszany i odrobinę podniecony.

- Wolisz u mnie?- Zapytał i uniósł brew, najwidoczniej ciesząc się ze zdębiałej miny doktora.

Trafalgar czuł, jak coś przewraca mu się w żołądku. Jeżeli to nie był flirt, to on rzuca lekarską karierę.

- To zaproszenie?- Wymusił uśmiech, starając się ukryć zdenerwowanie. Czarne źrenice wypalały mu w mózgu dziurę, a jednocześnie hipnotyzowały. Nie pamiętał, kiedy po ostatnim związku tak mocno przeżywał zbliżenie z innym mężczyzną.

Luffy wymownie milczał. Pozwolił się opatrzyć do końca, nie ukrywając tego, jak podoba mu się ten kontakt. Wyglądał na zadowolonego i Law nie wiedział, jak powinien to zinterpretować. Zastanawiał się co powinien o tym myśleć i był cholernie ciekawy. Niestety to był dla niego jeszcze zbyt grząski grunt by stanąć na nim pewnie. Nawet jeśli chłopak wzbudzał w nim dość duże zaufanie.

- Pamiętaj, że jeszcze mamy ulepić bałwana.- Przypomniał mu Luffy.

- Przy tobie ciężko zapomnieć.- Odpowiedział również z uśmiechem.

Miał wrażenie, że tej pułapki już nie da rady już uciec.

***

Odrzucił kolejny plik kartek na świeżutki segregator i niechętnie spojrzał na kolejny. Jeszcze dwa kubki kawy, trzy papierosy i może dobrnie do końca. Na dworze zaczęło szarzeć, a w biurze pustoszeć. Wszyscy zbierali się do domów i życzyli sobie miłego wieczoru.

Ze względu na wypadek Luffego, Ktoś musiał jednak przejąć część obowiązków, a on zgłosił się na ochotnika. I tak nie miał co robić w pustym mieszkaniu, gdzie samotność doskwierałaby mu bardziej, niż zazwyczaj. Od incydentu z Łowcą szukał byle pretekstu, by robić cokolwiek. Dlatego nie przeszkadzało mu, że już któryś wieczór z rzędu wykonywał całą papierkową robotę. Przynajmniej to pozwalało mu nie  myśleć o rzeczach, które rozrywały mu i tak już przecież nadszarpnięte serce.

Dziś jednak ktoś postanowił mu towarzyszyć.

Starał się nie rzucać za często spojrzeń na drugą stronę biurka, po której siedziała ta zielona menda. Wystukiwała coś na komputerze, a światło monitora odbijało się w szkłach jego okularów. Przez godzinę nie uraczyli się nawet słowem, co bardzo Sanjiego dziwiło. Zoro powinien już dawno wyjść do domu, a dziś uparcie nigdzie się nie ruszał. Był ciekawy, co go powstrzymuje, w końcu nie było nic nadprogramowego do roboty.

Cisza stała się nieznośna, gdy od ostatniego trzaśnięcia drzwiami w firmie wysłuchiwał jedynie uderzania w klawisze. Nie był jednak w stanie zagadać. W sumie ostatnio za bardzo się nie popisał i do tego nie potrafił poukładać swoich uczuć. Z jednej strony bardzo kogoś potrzebował, a z drugiej nie miał ochoty się z nikim wiązać. Zaczęło go irytować własne zachowanie.

 Nie wytrzymał. Otworzył czat i wysłał pytanie.

„Nie idziesz do domu?”

Zoro przestał pisać i zawiesił wzrok w rogu monitora. Chwilę się zastanawiał jak powinien zareagować, a potem niespiesznie udzielił odpowiedzi.

„Pilnuję, żebyś nie usnął nad robotą.”

Sanji uśmiechnął się i pomyślał, że to całkiem ciekawa forma konwersacji w tym cichym biurze.

„Coś takiego, martwisz się mną czy papierami?” Uniósł swą zakręconą brew i spojrzał przenikliwie na uniesiony w górze jeden kącik ust Roronoy, obracając w palcach długopis.

„W końcu same się nie ułożą.”

Sanji prychnął rozbawiony i nachylił się nad klawiaturą.

„Jakiś ty szlachetny. To może coś ci podrzucić, jak już tak bardzo oślepia mnie twoja uczynność?”

„Wolę grać w statki.”

Ostatnią siłą woli powstrzymał się, żeby nie buchnąć śmiechem.

„Ambitnie. Tylko się nie zmęcz.”

Zoro już mu nie odpisał, choć co jakiś czas rzucał mu krótkie, wymowne spojrzenia.

Sanjiemu ciężko było się skupić. Nikt mu w sumie nie kazał tego robić i nawet chciał się temu poświęcić, ale obecność Zoro go rozpraszała. Zaczynało się też robić późno i dopadło go zmęczenie. Niewiele mu zostało i spokojnie mógłby dokończyć to z rana, lecz Roronoa uparcie siedział na miejscu. Był ciekawy co tamtego jeszcze zatrzymuje, ale ze swojej perspektywy nie mógł dojrzeć, co tamten tak namiętnie wystukuje.

„Książkę piszesz, czy co?” zapytał, nie mogąc się już dłużej powstrzymać.

„Bestseller.”

No proszę, jaki zabawny się zrobił. Pomyślał rozbawiony i pisał dalej.

„Pewnie najciekawsza będzie strona tytułowa.”

„Idź zobacz czy cię nie ma na dworze.”

„Dziękuję, dotleniłem się dwadzieścia minut temu.” Wcisnął klawisz enter i ze zdziwieniem stwierdził, że podoba mu się ta rozmowa i nie sądził, że spodoba jeszcze bardziej. „Chyba, że masz lepszą propozycję.”

„To sugestia?”

Sanjiego przeszły ciarki. Odchylił się na fotelu i  nie spuszczał wzroku ze stalowego spojrzenia, które pożerało wręcz jego ciało. Zaczynało się robić nienaturalnie gorąco i zastanawiał się, czy powinien w to dalej brnąć.

Nagle zadzwonił telefon. Blondyn poderwał się wystraszony, ale sięgnął po wibrującą w kieszeni komórkę. Ze zdziwieniem ujrzał na wyświetlaczy głupkowatą minę Luffyego i odebrał, zerkając na dość nieprzyzwoitą godzinę na zegarku.

- Halo? – Zapytał, patrząc w oczy równie zaskoczonego Roronoy.

- Sanji? Hej! Tu Monkey D. Luffy! Człowiek który…!

- Do rzeczy, wiesz która jest godzina? Coś się stało?- Przetarł skroń i westchnął.- Wiedz, że nie pognam do całodobowego i nie kupię ci nic do żarcia.

- Shishishi, nie tym razem.- Dodał tajemniczo, co zainteresowało kucharza.- Chcę pogadać.

Sanji zdębiał.

- Okej…

Zaskoczony wstał powoli i postanowił wyjść do holu, zostawiając Zoro który odprowadził go uważnym wzrokiem.

W końcu został sam w ciemnym pomieszczeniu i przycisnął mocniej słuchawkę do ucha.

- Więc, co jest?- Zapytał wiedząc, że gdy Luffy jest poważny, to coś jest na rzeczy.

- Coś jest jeszcze między tobą a Tarafalgarem?

To pytanie całkowicie go zgasiło. Milczał przez chwilę, mając małą burzę mózgu, by za chwilę wszystko sobie powoli uświadomić.

- Nie mów mi, że…- Zaczął ostrożnie, choć już się domyślał. Delikatny uśmiech wkradł się na jego wargi. Z wielu rzeczy akurat tej się nie spodziewał.

- Jest, czy nie?

- Możesz brać.- Powiedział całkowicie przekonany i oparł się plecami o chłodną ścianę.

- Więc będzie w porządku?- Zapytał ostatecznie Luffy.

- W porządku.- Zapewnił go i nawet jego zdziwiła szczerość, z jaką wypowiedział te słowa.

- Shishishi, dzięki! To na razie!

Sygnał urwanego połączenia jeszcze chwilę rozbrzmiewał mu przy uchu, a on miał ochotę się głośno zaśmiać. Kto by pomyślał… Ktoś taki jak Luffy i Law? Razem? Dla niego to było jak abstrakcja, ale nie wiedzieć czemu, poczuł się szczęśliwy.

Bo być może Trafalgar właśnie takiej osoby mógł potrzebować.

Zamyślił się na dłużej i również sobie zadał to pytanie.

Czego on teraz powinien szukać? Chyba nastał w końcu czas, by ruszyć naprzód?

Spojrzał w stronę gabinetu i powoli nacisnął klamkę. Wrócił do pokoju i spojrzał na Zoro, który rzucił mu pytające spojrzenie.

- I co mówił?

 Nie odpowiedział od razu. Wziął głęboki wdech i podjął decyzję. 

Najpierw zgasił światło. Nie wiedział czy to słuszne, ale nie mógł powstrzymać pragnienia, które siedziało razem z nimi odkąd zostali sami w czterech ścianach. Gdy wzrok mu się trochę przyzwyczaił, podszedł powoli do Zoro czując, jak z każdym krokiem przyspiesza mu serce. Przysiadł na blacie koło zdezorientowanego mężczyzny i  odchrząknął. Przystojny profil oświetlało jedynie światło monitora.

- Nic takiego. Pytał co u nas słychać.- Powiedział i zastanawiał się, co powinien teraz zrobić. Cholernie się denerwował.

Zamilkł i przez chwilę jedynym dźwiękiem w biurze był szum chodzących komputerów. Odważył się delikatnie musnąć małym palcem wierzch dłoni mężczyzny, dając sygnał, by ten na niego zwrócił uwagę.

Atmosfera zaczęła robić się bardzo intymna. Sanji nie przestawał go zaczepiać, a Zoro zastygł najwyraźniej analizując jego zachowanie.

- Chcesz iść do domu?- Zapytał w końcu, gdy blondyn nie dawał za wygraną. 

Splatali i uwalniali palce, głaszcząc swoją skórę od nadgarstków, po łokcie.

- Nie.- Szepnął tak cicho, że ledwo było go słychać.

Sanjiemu zrobiło się sucho w gardle. Zielonowłosy wyczuwając aluzję wstał i powoli zbliżył się do niego kładąc ręce po obu jego bokach. Zapach jego perfum zawrócił mu w głowie, gdy ich twarze dzieliły centymetry.

- A na coś innego masz ochotę?

Sanji bez chwili wahania pochylił się i musnął ustami jego szyję. Zassał się delikatnie na skórze i wyciągnął ręce, uczepiając się białej koszuli, spragniony jego dotyku.

Zoro zamruczał mu do ucha i ugryzł je lekko. Zbliżył swoje biodra i otarł się o Sanjiego, będąc tak samo pobudzonym. Odkąd zostali sami w biurze, ciężko im było zwrócić myśli na inne tory.

Zaczęli się całować, wędrując dłońmi po ubraniach, które powoli lądowały na podłodze. Niespiesznie Zoro pozbawił Sanjiego krawata, by następnie sięgnąć palcami do guzików koszuli. Długo całował jego tors i słuchał przyjemnych odgłosów podniecenia, gdy zęby zahaczały o wrażliwe punkty.  Przesuwając rzeczy z biurka, zrobił miejsce i położył na nim Sanjiego, dobierając się do jego paska u spodni. Blondyn potulnie dał je sobie spuścić do kolan i zarzucając ręce za siebie, poddał ręcznym pieszczotą.

Pomiędzy oddechami, co jakiś czas otwierał oczy i patrzył na Roronoe, który oświetlony bladym niebieskim światłem w rozpiętej koszuli i zza szkieł okularów, pożerał go wzrokiem. Jego dłoń ściskała oba ich członki i pocierała, co jakiś czas zaciskając się na szczycie.

Nie powstrzymywał jęków i westchnął głośniej, gdy druga ręka zjechała pomiędzy jego pośladki. Tym razem Zoro poświęcił mu trochę czasu i lecz i tak już po chwili go posiadł, gdy wyczuł nieznaczne rozluźnienie.

Sanji wbił paznokcie w jego ramiona i zagryzł zęby, czując obłędną przyjemność wymieszaną z bólem.

Kochali się intensywnie, a biurko trzeszczało w rytm ich ruchów. Blondyn objął Zoro za szyję i wtulił, gdy przechodziły go dreszcze rozkoszy. Mężczyzna trzymał go pewnie i wchodził głęboko, unosząc delikatnie uda.

Sanji miał mętlik w głowie i choć starał się poddać uniesieniu, myślami błądził wokół ich obecnej relacji. Podobało mu się to, a jednocześnie go przerażało. Czuł pewną bliskość, ale również  nieopisaną samotność. Chciał w jakimś sensie usłyszeć deklaracje, ale również nie wyobrażał sobie dalszej części tej popieprzonej historii.

Doszli głośno splatając swe ciała, uwieczniając to pocałunkami. Zoro opadł na niego i znieruchomiał, regulując przyspieszony oddech.

Sanji głaskał go po karku i spojrzał na zimowy krajobraz za oknem oraz barwne światła nocnego miasta. Przymknął zmęczone powieki i wczuwał w szybki rytm bijącego nad nim serca, które prawie tak jak jego obijało się boleśnie o żebra.  Nie był w stanie na głos wypowiedzieć swoich myśli więc milczał. Podniecenie nie ustępowało i dał się również przenieść na podłogę, gdzie dalej kontynuowali, niespiesznie badając każdy zakamarek swojego ciała. Dotykali się, całowali, oraz kochali, jakby mieli to robić ostatni raz. Jakby świat i miejsce w którym są nie miały żadnego znaczenia. Blondynowi jednak cały czas towarzyszył smutek.

Ciekawiło go, czy gdyby jednak spotkał Łowcę, byłby teraz zupełni gdzie indziej?

Patrząc jednak w ciemne oczy coraz bardziej utwierdzał się w przekonaniu, że może jednak dobrze się stało.

Czy mu się wydawało, czy pod stalowym błyskiem kryło się coś więcej niż zwykłe fizyczne pragnienie?

Bardzo zapragnął nagle wiedzieć.

Następny rozdział

…

Nie wiem jakim słowem Wam zarzucić xD Dzisiaj bardziej ZoSankowo. Jakoś żyję, jakoś piszę, choć na nic innego nie mam czasu. Marzę o Pyrkonie, produkuję tez coś na walentynki i generalnie chciałabym się wyspać xD ktoś mi powie dlaczego doba nie jest dłuższa? A Wy jak spędzacie 14 lutego? W ogóle dopiero teraz zobaczyłam, jak moja strona bloga wygląda na innych przeglądarkach xD A ja się tak starałam z tymi kartami by były dwukolorowe! No w każdym razie następnym razem pomyślę o czymś prostszym, żeby to mniej więcej dobrze wyglądało.