Za kulisami 4

Następnego dnia zebrali się na hali ćwiczeniowej. Tam menadżer wprowadził ich w szczegóły comebacku. Kiwali głowami na znak akceptacji, choć zbledli, gdy zaczęli pierwsze próby nauki choreografii. Widzieli ją już kiedyś, ale zdecydowanie mniej dopracowaną. Do tego dochodziły poprawki wprowadzane przez nich samych i J-Hope’a, który potrafił najlepiej ocenić ich umiejętności. Pierwsze tygodnie były katorgą, a zmęczone mięśnie nie dawały im żyć. Na szczęście nowy album zawierał wiele ich poprzednich piosenek, więc pracy było o wiele mniej, ale i tak doszły do tego utwory, takie jak Save Me czy Young Forever. Zaskoczeniem było dla nich to, że tak naprawdę odpocząć mogli tylko na wywiadach lub w programach rozrywkach, gdzie przynajmniej pozwalano im usiąść i wypić coś ciepłego. Ich żołądki protestowały z powodu nadmiernego wysiłku, a sny przepełnione były obawami i niepokojem. Czas pędził w zastraszającym tempie. Zdarzało się, że nie wiedzieli nawet jaka jest w danej chwili godzina lub dzień tygodnia.

Jimin na jednej z prób wpatrywał się w ich umęczone odbicia w lustrze i był pełny podziwu, że jeszcze nikt nie zemdlał. Bał się patrzeć na zegarek i sprawdzać godzinę. Dla niego była to wieczność przepełniona bólem stawów i tysiącem kropli potu, które wsiąkały w jego ubrania. Po jakimś czasie przestał nawet wyczekiwać końca. Jego nogi drżały, a wzrok się rozmywał.

- Jeszcze raz.

Te słowa były dla nich męką. Miał wrażenie, że im dłużej ćwiczą, tym gorzej im to wychodzi. Tracili na szybkości i sprawności oraz na koncentracji. Ich uszy przepełniał surowy głos nauczycieli i opiekunów. Najgorsze w tym wszystkim było chyba to, że nie krzyczeli na nich, lecz mówili tonem, który był ostrzejszy niż nóż.

Z jednej strony przewidywali, że to będzie piekło, ale rzeczywistość ich przerastała.

W końcu ktoś upadł na kolana.

Muzyka ucichła.

- Poddajesz się?

Jimin ledwo stał. Zerknął w lustro, by rozpoznać leżącego na podłodze Jina. Ciężko oddychał. Próbował się podnieść, ale nie był w stanie. Reszta Bangtanów milczała, każdy walczył sam ze sobą, by utrzymać się na nogach.

- Pytam się, czy się poddajesz?

Najstarszy członek zespołu leżał na deskach jak pokonany. Nic nie odpowiedział.

Staff patrzył na to wszystko ze współczuciem i grozą. Termin nagrywania teledysku był tuż tuż, a oni dalej nie potrafili się zgrać.

- Rozumiem, że tylko tyle jesteś w stanie z siebie dać?

Jimin tak mocno zacisnął pięści, że zbielały mu kłykcie.

To oczywiste, że nie chcieli się poddawać. Przecież pracowali ponad swoje siły! Ten osąd był niesprawiedliwy! To, co się działo było po prostu przesadą. Nawet J-Hope, najlepszy z nich wszystkich, ledwo dawał radę. Nie był w stanie znieść tych słów. Bezpodstawne oskarżenia miażdżyły ich bardziej niż zmęczenie.

Do Jina dołączył Rap Monster. Wszyscy z podziwem patrzyli, jak lider klęka na podłodze i patrzy w oczy prowadzącemu, narażając się na jego gniew.

- Proszę o przerwę. Tylko kilka minut.

Choć wiedzieli, że nie powinien tego robić, byli mu cholernie wdzięczni. Solidarnie dołączyli do rapera, podzielając tę prośbę i nie czekając nawet na zgodę. Gdy Jimin usiadł, zastanawiał się, czy ma jeszcze czucie w kończynach. Patrzył ze współczuciem na Kookiego, który z męczeńskim wyrazem twarzy trzymał się mocno za skaczące mięśnie ud. Tae wyglądał, jakby zaraz miał zwrócić swój obiad, Suga słaniał się na boki już nawet nie kontaktując, a Hobi był bliski płaczu. 

- W takim razie koniec na dziś.

Trener wyszedł z pomieszczenia, nie oglądając się na nich. Zaraz za nim wyszli inni, zostawiając zespół sam na sam ze wstydem.

Ciszę, jaka po tym zapanowała, przerwało pociągnięcie nosem.

- Ja… Nie daje rady… Przepraszam…

Jin przekręcił się na bok i chowając twarz w dłoniach, załkał cicho.

Ten jeden moment spowodował, że cała reszta Bangtanów jak na zawołanie podczołgała się do zdruzgotanego przyjaciela. Nie ważne, jak wiele kosztowało ich to wysiłku. To były chwile, w których reagowali natychmiast.

- Nie prawda, dasz.

Namjoon objął chłopaka i pozwolił wypłakać mu się na swojej piersi.

- To moja wina. Przeze mnie nic nie wychodzi. Jestem beznadziejny.

- Nie mów tak.

- Hyung. - Hobi położył rękę na ramieniu Jina. - Nie ma tu twojej winy. Dajesz z siebie więcej niż my wszyscy. Mówię to jako tancerz, jesteś naprawdę niesamowity i nie wmawiaj sobie, że jest inaczej. Potrafisz dorównać nam kroku. Gdybyś ty nie upadł, pewnie ja bym to zrobił chwilę później. To wina zmęczenia, nie braku umiejętności.

- Dokładnie.

Jin spojrzał po ich twarzach, które dodawały mu otuchy.

- Wspólnie damy radę.

- Jesteśmy BTS!

- Nie możemy przestać w to wierzyć.

- Fani w nas wierzą.

Bangtani pokiwali głowami i znów zrobili małą wieżę z dłoni, czekając aż Jin też do niej dołączy. Po chwili to zrobił. Jimin czuł, jak wszystkim drżą palce. Wspólnym wysiłkiem mieli szansę sięgnąć po marzenia.

- Dziękuję. - Jin był wzruszony do granic możliwości.

Kolejna godzinę spędzili leżąc na deskach sali i wpatrując się w sufit. Rozmawiali o marzeniach i wyobrażali sobie, jak to będzie, gdy ukaże się teledysk. Zaczęli planować, jak się ubiorą i jaki kolor włosów sobie zrobią. Wszystkim poprawiły się humory i odzyskali nadzieję, że zdążą się wyrobić przed terminem.

Jimin spojrzał na śpiącego Yoongiego i ukradkiem pogłaskał go po odsłoniętej dłoni. Przymknął oczy i również zasnął. Tej nocy nikt nie miał koszmarów.

***

Jak za działaniem jakiegoś zaklęcia, nowy dzień tchnął w nich siłę do kolejnej próby. Bangtani nie opuszczając sali nawet na odświeżenie czy zjedzenia śniadania, ćwiczyli od samego rana. Bez oka prowadzącego, w skupieniu śledzili swoje ruchy. Powtarzali wciąż od nowa i od nowa daną sekwencję, to zwalniając tempo, to przyspieszając. Każdy pilnował nie tylko siebie, ale też tych, którzy znajdowali się obok, próbując się do nich dopasować lub pomóc im nadążać za resztą.

Kookie całkowicie się wyłączył. Jego myśli krążyły tylko wokół tańca i wykonywanych ruchów. W twarzach, które widział w lustrzanym odbiciu, dostrzegł ten sam rodzaj skupienia. Bez bata nad głowami sami znaleźli dla siebie najlepsze tempo i krok po kroku dopracowywali choreografię. Przestał nawet zwracać uwagę na ból. Wczorajsza rozmowa zadziałała jak lek na ich zmęczenie.

W międzyczasie do pomieszczenia wchodzili i wychodzili ich nauczyciele oraz menadżer. Nawet nie próbowali im przerywać. Bangtani nie byli w stanie określić, ile godzin na to poświęcili, ale w pewnym momencie muzyka się skończyła, a oni dobrnęli do końca piosenki.

Zaskoczeni patrzyli na siebie w lustrze, pierwszy raz wykonując całość utworu bez żadnych błędów.

Udało im się.

Rozległy się oklaski. Obrócili się zaszokowani na to, ile osób ich obserwowało.

- Gratulacje - powiedział ich trener. - Jesteśmy gotowi, żeby zacząć nagrywać.

***

Pogoda do zdjęć była fatalna. Bangtani nie sądzili, że będą musieli zmagać się nie tylko ze stresem, ale też z zimnem. Przechadzali się w kurtkach po planie filmowym, dreptając jak stado pingwinów.

- Zaczynamy - rzucił reżyser przez megafon i każdy zajął swoją pozycję.

Wszystkim dopisywał humor. V, nawet gdy strzaskał telefon, nie potrafił się zezłościć. Byli zaskoczeni ilością ludzi, jaka im tym razem pomagała i scenariuszem, który pierwszy raz był chyba tak dopracowany. Podobały im się efekty oraz spadające auto, które było tutaj sprowadzone tylko po to, by spaść i z hukiem uderzyć o beton.

Jimin podziwiał ich nowy image. Był pod wrażeniem nowego wyglądu, szczególnie jeśli chodziło o najstarszego członka, któremu oszałamiająco dobrze było w blond włosach. Właściwie każdy z nich wyglądał świetnie. Wszyscy czuli, że ten utwór naprawdę stanie się hitem. Jedyną rzeczą, jaka trochę ich bawiła był Namjoon, który w swojej nowej fryzurze nieco przypominał wielkanocne jajko, jednak przestali się z tego śmiać, gdy lider dosłownie zmroził ich swoim spojrzeniem. Włożyli całe swoje serca w nagrania, czując się świetnie przed kamerami, mimo tego, że pierwszy raz wykonywali układ w towarzystwie tylu tancerzy. Wytwórnia musiała bardzo dużo w to wszystko zainwestować, a oni doceniali jej wkład na każdym kroku, zwłaszcza w zakresie zorganizowania dla niech działu z przekąskami. Zaczynając od zera, nie byli przyzwyczajeni do udogodnień, jakimi uraczono ich dzisiejszego dnia.

Gdy się ściemniło, swoje sceny z płonącym autem miał do nagrania Jin. Biedak strasznie się stresował i co chwilę oglądał za siebie, czy aby na pewno stoi w dobrej odległości.

- Nie bój się, jesteś gorętszy niż to auto!

- Może chcesz się zamienić cwaniaku, co?

Kookie zaśmiał się, gdy Jin skulił się przy kolejnym trzasku ognia.

- A na filmie taki kozak.

Maknae spiął się, gdy Tae zaszedł go od tyłu i oplatając rękami w pasie, przytulił się do jego pleców. Przyjemne ciepło rozeszło się po jego ciele. Dzisiaj, ze względu na niską temperaturę powietrza, wszyscy się do siebie wyjątkowo kleili. Prawdziwe ciepło poczuli jednak dopiero wtedy, gdy kręcili ostatnią scenę z tancerzami i cieniami. Nikt nie przewidział, że tak bardzo się ona wszystkim spodoba.

- Mamy to!

Rozległy się oklaski i potem seria podziękowań.

To był pracowity dzień. Bangtani uczcili go porządną kolacją w formie chrupiącego kurczaka, którego zamówili sobie do dormu, odpalając przy okazji film One Piece Z, na który w końcu mieli czas. Bardzo lubili tę mangę i anime, a przez ciągłe próby mieli niezłe zaległości..

- Wieczór idealny! - Hobi zajął kanapę, trzymając w ramionach swój kubełek. - Chyba się rozpłaczę ze szczęścia!

Kookie chciał rzucić się na fotel, ale niestety uprzedził go V, pokazując mu język. Zmrużył oczy i nic sobie z tego nie robiąc, wepchnął się tyłkiem między jego nogi, a klatkę piersiową potraktował jak oparcie.   

- Ej! - Tae zaśmiał się, o mało nie upuszczając swojej porcji kurczaka.

Nie zrzucił go jednak. Poprawił się jedynie, by młodszemu lepiej się siedziało. Ich ciała idealnie się dopasowały. Pozostała część Bangtanów siedziała na podłodze przed nimi lub na kanapie, każdy ze swoją porcją jedzenia. Jin włączył film i oburzył się, że jego zacne cztery litery będą mościć się na panelach i żaden ze smarkaczy starszemu nie ma zamiaru ustąpić. Zgasili światło i zaczęli oglądać.

Kookie rozkoszował się ciepłem, jakie dawało mu drugie ciało. Czuł zapach brzoskwiń pomieszany z wiosennymi kwiatami. Tae pachniał orzeźwiająco i słodko. To zawsze przywodziło mu na myśli jego uśmiech. Ta woń go uspokajała. Nawet nie zauważył, kiedy oparł swoją głowę o jego policzek.

Z początku nie odczuwał niczego dziwnego. Od tak, usiedli sobie razem. Ale później zaczął zwracać uwagę na oddech V, który owiewał jego kark i poruszającą się pod jego plecami klatkę piersiową. Unosiła się i opadała miarowo. Minęło już trochę czasu od ich ostatniego zbliżenia, a przez treningi uczucie dyskomfortu między nimi bardziej malało niż wzrastało, odchodząc pomału w zapomnienie. Teraz jednak, gdy leżeli dłużej, Kookie, chcąc nie chcąc, wrócił myślami do Malezji.

Przestał zwracać uwagę na film, wpatrując się w położoną swobodnie na oparciu dłoń. Jej palce delikatnie skubały miękki materiał fotela. Przypatrywał się idealnej linii nadgarstka, nie mogąc oderwać od niej wzroku. Nie wiedział czemu, ale gdzieś zniknęło ich wcześniejsze rozluźnienie i zaczęło być im niewygodnie. Kookie poprawił się na siedzeniu, a Tae delikatnie uniósł się i odchrząknął, zupełnie jakby był zdenerwowany. Próbowali usadowić się ponownie, ale bez skutku. Maknae odczuł suchość w gardle. Uczucie dyskomfortu powróciło, a fascynacja dłonią leżącą zaraz obok jego własnej jeszcze bardziej się spotęgowała. Przełknął ślinę i zastanawiał się nad tym, co miał ochotę zrobić. I przede wszystkim dlaczego.

Siedzieli trochę za resztą Bangtanów, więc nikt na nich nie patrzył. Po za tym, chłopcy byli zbyt zajęci filmem, no i siedzieli w ciemności.

Nie potrafił się oprzeć. To było silniejsze od niego.

Skierował swoje palce w stronę skóry chłopaka i musnął ją delikatnie. W pierwszej chwili spanikował i zamarł, nie wiedząc, co dalej robić. Tae również drgnął, gdy poczuł ciepło na nadgarstku. Kookie słyszał, jak westchnął cicho.

Przesunął swoje palce dalej na wierzch dłoni, zaczynając ją głaskać. Robił to ostrożnie i przez to gest wydawał się jeszcze bardziej intymny, odbiegający od ich codziennego dotyku.

Im dłużej to robił, tym bardziej było mu głupio, że w ogóle zaczął. Tae nadal pozostawał w bezruchu. Młodszy zastanawiał się, co musi sobie teraz myśleć. Już miał przestać, kiedy ręka chłopaka obróciła się i pozwoliła na to, by robił to dalej.

Kookie znów musiał przełknąć ślinę. V pozwalał mu na pieszczotę, podstawiając mu się i przesuwając w miejsca, gdzie akurat chciał być dotykany. Obojgu się to podobało. Oszukując jeszcze samych siebie, że dalej oglądają film, splatali i rozplatali dłonie, oddychając coraz szybciej. Jungkook musiał zagryźć wargę, gdy palec Tae zataczał koła na wewnętrznej stronie jego dłoni zbliżając się coraz bliżej środka. Nie sądził, że takie rzeczy mogą być tak… przyjemne.

Zdał sobie sprawę, że robi się niebezpiecznie, gdy nos chłopaka przesunął się po jego szyi, gdzie usta V i jego własna skóra były zdecydowanie za blisko siebie. Po kręgosłupie przeszedł mu gorący prąd, a w klatce piersiowej coś przyjemnie ścisnęło.

Musieli przestać. 

Na szczęście Bangtani wybuchli nagle śmiechem, przez co on i V się trochę wystraszyli i wycofali. Kookie odchrząknął i delikatnie odsunął, tym samym zabierając rękę. Po tym wszystkim przyszła niezręczność, niedowierzanie i dziwna pustka. Znów nie potrafili nad sobą zapanować. Ciągnęło ich do rzeczy, które mogły zrujnować ich dotychczasowe relacje. Gdy tylko film się skończył, a światła rozbłysły, oboje udali się do swoich pokoi, ani słowem nie wspominając o tym, co się stało. Kookie czuł się gorzej, bo tym razem sam to zaczął. A byli już tak blisko zapomnienia o poprzednim incydencie. Jego serce nie chciało się uspokoić bardzo długo.

***

Dzień premiery teledysku wywołał szał w mediach. Fire pobijało rekordy oglądalności w zastraszającym tempie. Bangtani obserwowali to z niedowierzaniem. Byli bardzo dumni z efektów swojej ciężkiej pracy. Mówili o nich na każdym kanale, telefony w wytwórni nie milkły nawet na krótką chwilę, a fani na tweeterze szaleli z zachwytu nad nowym comebackiem. Wskoczyli na zdecydowanie wyższy poziom, niż przypuszczali i byli z tego powodu naprawdę szczęśliwi.

Oczywiście nie mogli osiąść na laurach i dlatego wypuścili jeszcze prosty teledysk do Save Me. Dzień przed nagrywaniem powtarzali układ na sali. Byli w wyśmienitej formie po tak wielu próbach do Fire. Teraz wiele rzeczy przychodziło im z dużo większą łatwością niż wcześniej i nie musieli poświęcać na nie aż tak wiele czasu.

Gdy ostatecznie wszyscy trzy razy powtórzyli bezbłędnie choreografię, staff pozwolił im wrócić do dormu. Wychodzili już weseli, ale w ostatniej chwili Suga chwycił Jimina za ramię i zatrzymał.

- Poczekasz chwilę?

Park był zdziwiony, ale oczywiście nie odmówił. Drzwi się zamknęły i zostali sami.

- Chciałbym, żebyś mi pomógł w jednej części… - Był odrobinę speszony. - Czuję, że mógłbym zatańczyć to lepiej i chciałem zapytać, czy da się coś poprawić.

Serce Jimina bardzo urosło na myśl, że wybrał do tego właśnie jego, a na nie na przykład Hobiego. Z przyjemnością przyjrzał się jego ruchom i choć niewiele było do zmiany, zasugerował kilka fajnych ułatwień, które sprawiły, że jego przyjacielowi zdecydowanie lepiej i płynniej się tańczyło. Ostatecznie spędzili jeszcze trochę czasu na powtarzaniu całości tylko we dwójkę. Dla Jimina była to czysta rozkosz. Mógł bezkarnie patrzeć na chłopaka pod przykrywką udzielenia mu wskazówek. Przez jego nadgorliwość, Yoongi wyczerpał do końca resztki swojej energii.

Wrócili do dormu pozytywnie zmęczeni. Najpierw udali się do pokoju po rzeczy, a potem spotkali oboje u progu łazienki. Wszyscy inni już dawno spali.

- Ja idę pierwszy - powiedział Suga głosem nieznoszącym sprzeciwu.

- Nie, ja. - Park również przyjął buntowniczą pozę.

- Mnie kosztowało to o wiele więcej wysiłku i chcę szybciej być w łóżku.

- A ja byłem super nauczycielem, należy mi się nagroda.

Yoongi uniósł brew i zbliżył swoją twarz do twarzy Jimina na odległość tylko kilku centymetrów. Młodszy wstrzymał oddech.

- To wejdź ze mną.

Chłopak zamrugał kilka razy, zastanawiając się czy to, co usłyszał jest żartem, prowokacją czy może jeszcze czymś innym. Uśmiechnął się.

- O, super, świetny pomysł.

Suga wzruszył zatem ramionami i pierwszy wszedł do łazienki. Wyglądał na rozbawionego.

- No to dalej Park. - Ku przerażeniu Jimina ściągnął koszulkę i odrzucił ją na umywalkę. - Na co czekasz?

Co tu się wyprawiało. Jimin nie był w stanie się ruszyć, a jego hyung bezkarnie się z tego nabijał. Nie mógł przecież pokazać, że jakkolwiek go to rusza, więc również ściągnął koszulkę i całą siłą woli jaką w sobie miał, nie przerywał kontaktu wzrokowego z pewnym siebie raperem.

Stali naprzeciw siebie do połowy nadzy i czekali na to, co dalej nastąpi. Uśmiechy nie opuszczały ich ust.

Suga zaczął odpinać pasek u spodni.

Dla Jimina było to za dużo. Zjechał wzrokiem po szczupłym ciele do palców, które majstrowały przy rozporku. Przełknął ślinę.

- Zboczeniec - wyszeptał na wpół rozbawiony, na wpół zawstydzony i rzucił w niego ręcznikiem. - Następnym razem ci nie daruję! - Pogroził mu palcem i wyszedł, zamykając za sobą drzwi. Głos mu drżał.

Ukucnął pod ścianą i wypuścił całe powietrze z płuc, chowając twarz w dłoniach. Musiał uciec gdzieś, gdzie będzie sam.

Wyszedł z dormu i pognał z powrotem na salę ćwiczeń. Nie zapalał światła. Zamknął za sobą drzwi i oparł się czołem o chłodną ścianę. Przeczesał palcami swoje włosy i pociągnął je, zadając sobie ból. Chciał wytrzymać, ale to zdawało się silniejsze od niego. Jedna ręka zjechała mu do paska u spodni i zatrzymała na nim. Oddychał głęboko, chcąc to przezwyciężyć. Gdy jednak był sam w ciemności, widział przed sobą Yoongiego. Yoongiego bez koszulki. Yoongiego z zawadiackim uśmiechem odpinającego swoje spodnie. Zagryzł wargę i wsunął dłoń pod bieliznę. Westchnął, zdając sobie sprawę, że przegrał. Zsunął materiał do połowy ud i dotknął rozpalonej, napiętej skóry. Chwycił w garść swojego penisa i zacisnął palce. Już się nie kontrolował. Myślami był z Yoongim pod prysznicem i całował jego nieskazitelny kark. Czuł jego ciało, jego zapach, przesuwał dłonie po jego nagiej, mokrej skórze. Drżał, poruszając ręką coraz szybciej.

Doszedł szybko i z cichym jękiem, osuwając się na kolana. Poczuł, jak schodzi z niego napięcie. Oparł się o zimną ścianę i doprowadzając się do ładu, powoli się uspokajał. Siedząc tak w tym dużym, ciemnym pomieszczeniu, poczuł się nagle strasznie samotny. Nie wiedział, co się z nim dzieje. Wstrząsnął nim szloch, gdy zdał sobie sprawę, co właśnie zrobił.

- Jestem żałosny…

Ukrył twarz w dłoniach.

***

Gdy zajechali na miejsce, gdzie mięli nagrać Save Me, pogoda całkowicie się popsuła. Zaczęło padać, a temperatura powietrza spadła. By nie skupiać się jednak na samych negatywach, wszyscy zaczęli zachwycać się opustoszałą okolicą przypominającą pustynię.

- I to ma być maj?! - krzyczał J-Hope, idąc pod wiatr.

Każdy dostał przeciwdeszczową pelerynkę i próbował ustawić się do układu. Wykonali kilka prób z kamerzystą, który latał wokół nich z asystentem trzymającym parasolkę. Kookie uważał, że to bardzo zabawne.

- W sumie to dobrze wyjdzie, zobaczcie, jak fajnie wyglądają na nagraniu te chmury - zauważył Rap Monster, gdy oglądali niektóre fragmenty.

Dawali sobie cenne wskazówki dotyczące układu i poprawiali niedociągnięcia. Świetnie współpracowali. Nawet pogoda nieco się poprawiła, przez co zdecydowanie lepiej im się tańczyło. Wszystkim dopisywały humory. Skończyli nagrywać przed zmrokiem. Byli zachwyceni efektami.

- Piękne jest to niebo! - Tae rozłożył ręce, wpatrując się szary błękit nad sobą. - To będzie świetne MV.

- To prawda. - Jungkook stał koło niego i wpatrywał się w horyzont.

Ich dziwne zbliżenie nadal pozostawało bez komentarza. Oboje uznali, że nie poruszą tego tematu. A przynajmniej Kookie przyjął taką strategię. Udawanie było zdecydowanie prostsze, niż zmierzenie się z tym twarzą w twarz. Na szczęście V zdawał się myśleć dokładnie tak samo, co pozwoliło młodszemu uznać, że sprawa jest zakończona. Teraz był czas na to, aby cieszyć się z nowych teledysków i skupić na promocji. Czekało ich wiele programów i kto wie, może nawet jakichś nagród?

- Musimy to jakoś uczcić! - wydarł się Hobi i rzucił na nich z wyciągniętymi ramionami. - Co powiecie, by wieczorem… gdzieś się urwać? - szepnął tak, by nikt ich nie słyszał.

- Oszalałeś - prychnął Kookie, nie biorąc go na poważnie.

- Świetny pomysł! - Tae był wręcz zachwycony.

- Żartujecie? - spojrzał na nich z niedowierzaniem, ale oni już byli w swoim świecie. - Wariaci - szepnął bardziej do siebie, ale w sumie jemu także w głębi serca spodobała się ta konspiracyjna misja.

Reszta też już dowiedziała się o pomyśle. Na wstępie wykruszyli się Rap i Suga. Powiedzieli, że idą razem do pokoju nagrań, bo mają wenę na nową piosenkę. Nikt nie ośmielił się ich wyciągać na siłę. Chwile twórczości ich hyungów były dla nich święte. Jin powiedział, że jest już za stary na takie rzeczy i że zamierza iść spać zaraz po kolacji. Jimin na szczęście był chętny. Wychodzili więc tylko w młodym składzie. Reszta zespołu nie próbowała ich od tego odwieźć, każdy szanował decyzje innych, chyba że były już skrajnie idiotyczne. Ucieczki były dość często uskuteczniane, więc nikt się zbytnio nie zaniepokoił.

Gdy znaleźli się w dormie, rozpoczęli swoją tajną misję.

Ubrali się jak złodzieje. Założyli sztuczne okulary, maski i czapki, na koniec zamówili swoją zaufaną taksówkę. Wymknęli się z budynku tylnym wyjściem i pod osłoną nocy wsiedli do auta.

- Proszę państwa, co za emocje. Czteroosobowa grupa Bangtanów właśnie wymknęła się z dormu! - Hobi zacierał ręce z radości.

- Dokąd zmierzają? Czyżby jechali gdzieś w jakimś konkretnym celu? - Tae również się udzieliło.

- Na ten adres proszę. - Kookie podał kierowcy świstek papieru.

- Myślicie, że ktoś nas rozpozna? - Jimin odrobinę się niepokoił. Nie chciał, by wpadli w tarapaty, bo potem wytwórnia nie dałaby im żyć. Już nie wspominając o hyungach, którzy się do nich nie przyłączyli.

- Musimy przejść niezauważeni zaledwie kilka metrów. Będzie dobrze! Ostatnio nam wyszło. - J-Hope był pełen entuzjazmu.

To już nie pierwszy raz, gdy robili taką akcję i dokładnie wiedzieli, gdzie mają wysiąść i jak przemknąć, by natknąć się na jak najmniejszą liczbę osób. Jedynym problemem mogło być to, że teraz, przez szaleństwo z Fire, kojarzyło ich zdecydowanie więcej ludzi niż wcześniej.

Samochód zaparkował koło budynku tak blisko, jak tylko się dało. Członkowie wysiadali osobno, by większą grupą nie zwracać na siebie uwagi. Taksówkarz pokiwał im ręką, życząc powodzenia. Była to jedna z najbardziej zaufanych firm. Korzystali z jej usług głównie artyści, którzy chcieli dostać się do miasta bez robienia wokół tego szumu. Oczywiście nie była zbyt tania, jednak Bangtani robili to tylko w bardzo ważnych i niezwykle poważnych sytuacjach.

- Karaoke czeka!

Udało im się przejść bez problemów. W końcu było to tylko dziesięć metrów. Gdy znaleźli się w recepcji, szybko wykupili pokój i zamknęli się w nim, śmiejąc się i ciesząc z sukcesu. Zdjęli swoje przebrania i rozłożyli na kanapach. Gdy ochłonęli od nadmiaru wrażeń, zaczęli przeglądać listy z dostępnymi piosenkami.

- Ja pierwszy! - Hobi rzucił się i wybrał piosenkę Eminema. Zakołysał się do bitu i przykładając mikrofon do ust, zaczął rapować.

Kiwali się do rytmu i wskakując na kanapy, machali rękami próbując powtarzać refren. Kolorowe światła dyskotekowej kuli i jaskrawy ekran raniły ich oczy, ale nie przeszkadzało to im w dobrej zabawie.

- Przez twe oczy zielone, zielone, oszalałem! - Tae darł się przeraźliwie, wywołując sprężenia w głośnikach. Jimin lał go po tyłku, by przestał. Siłą ściągnęli go na ziemię.

- To teraz coś od Big Bang!

Cała czwórka chwyciła mikrofony i popłynęła, szalejąc ze swoimi głosami. Leciała piosenka za piosenką, a oni nie tracili zapału.

Nagle V chwycił Jungkooka i przyciągnął go do siebie, by powiedzieć mu coś do ucha.

- Wybierzmy coś wspólnie.

- A co chcesz? - zapytał młodszy, próbując przekrzyczeć niezbyt udany rap Jimina, który wygłupiał się z Hobim do piosenki Nicki Minaj. Chłopcy wskoczyli na stół i zaczęli kręcić tyłkami.

- Na chybił trafił?

Obojgu zaświeciły się oczy. Tae wyglądał tak przystojnie w jasnej koszuli z trzema rozpiętymi u góry guzikami, że Kookie cały wieczór nie potrafił oderwać od niego wzroku. Przestał oddychać, gdy jego dłoń objęły ciepłe palce i położyły na kartkach z listami piosenek.

- Jak znam życie, trafimy na jakiś badziew - zaśmiał się młodszy, nie spuszczając wzroku z ciemnych tęczówek. Wspólnie sunęli po tytułach, aż w końcu zatrzymali się na jednym.

Spojrzeli ostrożnie i oboje wybuchli śmiechem.

- To co wam puścić? - zapytał Hobi, gdy ich utwór się skończył. W pokoju robiło się coraz bardziej duszno.

- Ed Sheeran, Thinking out loud. - V wstał i wyciągnął rękę do Kookiego, jakby prosił go do tańca. Maknae przyjął wyzwanie, choć policzki zaczęły delikatnie go palić. Los zdecydowanie płatał im figla.

- Uuuu, jak zakochani! - J-Hope padł na kanapę i zaczął ich dopingować. 

V bardzo się wczuł. Przybrał pozę skupienia, by następnie wejść z pierwszymi wersami piosenki. Jego głęboki głos wypełnił pomieszczenie. Skierowany był prosto w szybciej bijące serce Jungkooka, który przełknął ślinę, urzeczony jego talentem.

Znów nawiedziło go dziwne uczucie. Tae wcale nie hamował się w tej dziwnej aktorskiej grze, w której go uwodził. Podszedł do niego blisko i pogłaskał po twarzy, co wywołało przyjemny prąd. Jimin i Hobi wyli jak nienormalni, widząc w tym tylko zabawę.

Kookie dostał zastrzyk adrenaliny. Stwierdził, że nie będzie gorszy. Skoro V potrafił z nim tak pogrywać, to on też nie miał zamiaru się hamować.

Gdy nadeszła jego kolej, zaśpiewał zwrotkę oktawę wyżej, co wszyscy przyjęli okrzykami zachwytu. Zaprezentował swoją skalę i sztukę improwizacji, wprowadzając Tae w osłupienie i zmusił go do wycofania się, a potem przyparł go do ściany. Kończąc swoją część pokazał mu język i wycofał się nieznacznie, czując satysfakcję z zachwyconej miny, jaką wywołał na twarzy swojego hyunga.

Potem zaśpiewali razem. Ich harmonia była doskonała, a głosy świetnie się zgrywały. Zawsze lubili trochę poeksperymentować z melodią, ale tutaj zaszaleli, próbując udowodnić, który z nich jest lepszy. Krążyli wokół siebie, lawirując trochę jak w tańcu i nie spuszczając z siebie nawzajem wzroku. W momencie grania samej muzyki, Tae próbował wymusić prowadzenie, a Kookie sprawnie się wymigiwał, nie dając mu przejąć kontroli.

Przez te cztery minuty świat się dla nich zatrzymał, a słowa piosenki dziwnie zawstydziły. Kończąc wspólnie i cicho, zapomnieli, że nie są sami w pomieszczeniu. Na szczęście Jimin i Hoesok byli pochłonięci jakąś rozmową, więc odchrząknęli i odsunęli się od siebie, gratulując sobie ciekawej aranżacji utworu.

- Myślę, że pora się zbierać - zarządził niespodziewanie Hobi, patrząc na zegarek. - Dochodzi piąta, lepiej nie przeginać.

Wszyscy się zgodzili.

***

Jimin bawił się bardzo dobrze. Coś takiego po ostatnich wydarzeniach nieco go rozluźniło. Mógł pobyć gdzieś z dala od Yoongiego i to też go trochę zrelaksowało. Musiał oderwać myśli i zająć się czymś innym, by nie czuć wciąż tego samego zażenowania. Kiedy tak darł się do mikrofonu, całkiem dobrze mu to wychodziło, ale gdy Tae zaczął śpiewać z Kookiem, a on patrzył jak ze sobą dla zabawy flirtują, uświadomił sobie jeszcze dogłębniej, w jak bardzo beznadziejnej sytuacji się znalazł.

Nie mógł się oszukiwać. Już od dawna nie traktował Yoongiego jak kolegi z zespołu. Darzył go uczuciem znacznie większym i intensywniejszym niż resztę ich paczki. Chciał z nim spędzać każdą wolną chwilę, chciał wiedzieć o nim więcej, chciał… No właśnie. Znacznie więcej. Wolał nawet nie myśleć o tym, co by było, gdyby to uczucie wymknęło mu się spod kontroli.

- Wszystko dobrze?

Spojrzał na Hobiego, który patrzył na niego z troską.

Potrzebował pomocy.

- Chyba nie - wyszeptał, wpatrując się we własne palce zaciśnięte na kolanach. - Chyba mam problem. Duży problem.

Hoesok spoważniał i gdy tylko piosenka się skończyła, zarządził powrót do dormu.

O tej godzinie nie mieli problemów z opuszczeniem budynku. Zapłacili i wsiedli do wezwanej wcześniej taksówki, która odwiozła ich na miejsce. Wszyscy byli dziwnie milczący.

Jimin pluł sobie w brodę, co mu strzeliło do tego pustego łba, żeby palnąć coś takiego przy Hobim. Nie to, że mu nie ufał. Po prostu nikt nie powinien o tym wiedzieć. Nikt. Najlepiej byłoby o tym zapomnieć, otworzyć sobie kilka stron z ładnymi piosenkarkami i wmówić sobie, że któraś z nich mu się podoba. Przecież to był absurd. Wiedział, że raper nie da mu żyć, dopóki nie powie mu prawdy. Próbował przez drogę wymyślić jakąś sensowną wymówkę, ale w kłamaniu był jeszcze gorszy niż w rapowaniu, więc zaczął się bać o to, co przyjaciel sobie o nim pomyśli.

Gdy znaleźli się w mieszkaniu, każdy udał się do swojego pokoju. Jimin chciał przemknąć niezauważenie i cicho do łóżka, ale łapska J-Hope’a zakleszczyły się na jego ramionach i płaczącego w duchu wyciągnęły z powrotem na korytarz.

- Idziemy gadać, ale już!

Kookie posłał im zdziwione spojrzenie, ale ostatecznie to olał. Był zbyt przytłoczony swoim popsutym humorem, więc po prostu poszedł spać. Chłopcy na palcach wymknęli się do kuchni. Hobi zamknął drzwi. Zapalił jedną małą lampkę, zupełnie jak na jakimś przesłuchaniu, a potem wskazał Jiminowi miejsce po przeciwnej stronie stołu. Pochylił się i zaświecił mu żarówką prosto w twarz.

- Słucham.

Park był zrozpaczony. Nie wiedział, co ma powiedzieć. Spuścił głowę i wykręcał palce, mając nadzieję, że może uda mu się zniknąć.

- Jimin, o co chodzi? - Hoesok odstawił lampę i przysiadł się bliżej. - Wiesz, że mi możesz wszystko powiedzieć?

Zastanowił się. Rzeczywiście nie miał powodu, by kłamać, ale bał się reakcji na swoje słowa. Hobi cierpliwie czekał, a on zdawał się coraz bardziej nie mieć wyboru.

- Jesteś w stanie mi przysiąc, że nikomu nie powiesz?

- Oczywiście - powiedział bez chwili zastanowienia.

Jimin westchnął. Potem oparł się o stół, próbując opanować drżenie głosu.

- Chodzi o to… że… boję się, że przeze mnie zespół się rozpadnie.

- Jak to się rozpadnie? Chcesz odejść? - zapytał zszokowany. Nawet wstał.

- Nie! Nic z tych rzeczy! - uspokoił go.

- Ale… Coś ci jest? Coś się dzieje?

- Nie, nie…

Hobi bardzo chciał go zrozumieć. Widział to i bolało go to jeszcze bardziej.

- Chodzi o… O Yoongiego…

Powiedział to tak cicho, że dziwił się, że J-Hope usłyszał.

- Coś ci zrobił? Mam z nim pogadać? Jak to coś chamskiego, to…

- Nie, to nie jego wina. To moja.

- Okej… - Hobi wyglądał na mocno zaniepokojonego. - To ja już nie przerywam. Powiedz, o co chodzi, bo zaraz oszaleję.

Przełknął ślinę. Już nie miał wyboru. Strasznie się bał.

- Ja… Ja chyba… Ja do niego… Ch-chyba coś czuję. Ale nie wiem… Wiem, że to okropne, ale nic nie mogę na to poradzić. Ja… - Bał się spojrzeć na przyjaciela. - …Nie wiem, co mam robić… Jest naprawdę źle… Przepraszam… Boże, co ja robię…

- Czekaj, czekaj.

Ta chwila była dla niego koszmarem.

- W sensie… że ty, że on, że wy… Lubisz go… W ten sposób, o którym właśnie myślę?

Hobi wyglądał, jakby usłyszane słowa zaczęły do niego docierać. Milczenie Jimina tylko go w tym utwierdzało.

- Och.

Jimin wywiercał wzrokiem dziurę w stole. Zacisnął usta.

- Hym. No… to… aha. Więc… tego… ok.

Kolejna pauza.

- Ale to nie jest żart? Nie podpuszczasz mnie?

- Chciałbym, żeby to był żart - pochylił się ze strachu, że Hobi ujrzy jego zaszklone oczy.

Hoesok zagryzł wargę. Widać było, że pierwszy raz nie wie, co komuś powiedzieć. Do tego był lekko zszokowany. Siedzieli chwilę w ciszy, którą przerwało westchnienie rapera.

- Dobra, jeszcze raz. Powiedz mi, jak to wygląda i spróbujemy coś razem wymyślić, okej? Muszę tylko poznać szczegóły.

Park pomrugał kilka razy, nie wierząc, że rozmowa przybrała takie tory. Do tego tak poważne potraktowanie go przez przyjaciela wzruszyło go niemal do łez. Rozluźnił się trochę i już mniej zestresowany zaczął opowiadać. Z każdym kolejnym słowem przychodziła ulga i przeczucie, że może nie będzie wcale tak źle, jak myślał. Nie sądził, że podzielenie się z kimś tą tajemnicą zrzuci z jego serca tak wielki kamień.

Następny rozdział