Dwa światy 1

Tytuł: Dwa światy

Anime/Manga: One piece

Gatunek: yaoi

Pairing: ZoroxLuffy

Zmrużył oczy i spojrzał na wyłaniające się z mgły wierzchołki potężnych drzew. Jego trzy złote kolczyki delikatnie zadzwoniły, gdy oglądał to jeden, to drugi brzeg rzeki, którą wpływali na nieznany ląd. Oparł się o balustradę bocianiego gniazda statku i zachwycił konarami baobabów, których grube, majestatyczne korzenie sięgały głęboko w głąb czarnej wody. Zewsząd dochodziły dziwne odgłosy owadów, dzikich ptaków i innych zwierząt, których nie potrafił nazwać. W nozdrza uderzył go słodki zapach, a wilgotność powietrza była tak wysoka, że można ją było kroić nożem. Widział różnokształtne cienie, oraz połyskujące oczy, obserwujące każdy ich ruch. Na pokładzie panowała całkowita cisza, a kadłub okrętu ciął idealnie gładka taflę, zakłócając jakąś naturalność.

Zoro uśmiechnął się dziko, głaszcząc swoje trzy lśniące katany. Byli tu intruzami. Ludźmi, którzy przyjechali zagarnąć te ziemie. Dżungla go ciągnęła, szeptała, by wpadł w jej sidła. Czuł, że czeka go tu zupełnie inny świat, zupełnie nowa przygoda. Już chciał postawić stopę na tej nieprzyjaznej ziemi. Niestety musiał zająć się pomocą przy rozbijaniu obozu dla około setki ludzi.

Znaleźli dość równy i obszerny teren, więc zacumowali. Cały wyładunek wraz z organizacją zajął im pół dnia. Nienawidził wrzasków swojego nadętego jak beczka kapitana Crocodile’a, który większość czasu siedział pod siatką na komary i popijał drinki, otoczony pomagierami. Gdyby nie solidne wynagrodzenie i chęć przygody, w życiu nie zaciągnąłby się na ten statek.

Dochodził wieczór, większość szykowała się do umoszczenia swoich szanownych czterech liter w namiotach, a on czyścił swoje miecze. Rozpalono ogniska, wyciągnięto strawę, zaczęto biesiadować i udawać, że wcale nie znaleźli się w obcym i tajemniczym miejscu. Jakby nic zewsząd ich nie obserwowało.

Zoro skorzystał z okazji i wycofał się w mrok, ruszając przed siebie, próbując pozbyć się wrażenia, że każde drzewo na oczy. Przedzierał się przez dziki gąszcz z diabelskim uśmiechem na ustach i polizał stal jednego ze swoich mieczy. Ta wyspa wyzwalała w nim jakieś dzikie instynkty.

Raz czy drugi usłyszał za sobą jakiś trzask. Odwracając się jednak niczego nie dostrzegał.

Długo błądził wśród egzotycznej roślinności. Podziwiał świecące gałęzie, słuchał dziwnych odgłosów wielobarwnych ptaków i oglądał ślady łap, które dalece wykraczały wielkością poza znane mu standardy. Węszył jak myśliwy i skradał się jak kot, rozpoczynając polowanie. W oddali słyszał jakiś szum. Obwąchał powietrze i udał się w kierunku orzeźwiającej i słodkiej woni. Temperatura powietrza była wysoka, a wilgotność utrudniała oddychanie. Mgła się nasilała, przez co utrudniała widoczność. Jego biała koszulka była już cała przepocona, a zielone włosy kleiły się do czoła. 

Dotarł nad skarpę i spojrzał w dół na królestwo wodospadów. Wokół kwitły kwiaty wielkości dorosłego człowieka. Kraina była magiczna, porośnięta mchem i powyginanymi krzewami. Woda była krystalicznie czysta, przez co mógł dostrzec barwne wodorosty i ryby walczące z prądem rzeki. Zszedł z urwiska i zbliżył się do wody. Obmył twarz i szyję, biorąc też kilka głębokich łyków. Zimna woda koiła jego zmysły. Zanim nabrał ostatniej porcji, coś dziwnego mignęło mu w lustrzanym odbiciu. Zamarł, ale tylko na moment, by nie dać nic po sobie poznać.

Coś go śledziło, jego przeczucie go nie zawiodło.

Powoli wstał, trzymając rękę na mieczach w gotowości i zaczął przekraczać rzekę, skacząc po kamieniach na drugi brzeg. Zmysły wyostrzyły mu się do granic możliwości. Namacalnie czuł czyjąś obecność.

Postanowił przechytrzyć drapieżnika. Gdy postawił stopy na ziemi, zniknął w mroku, biegnąc w kierunku szumiącej wody. Ukrył się za wodospadem i wyciągnął klingi, wyczekując ujawnienia się swojego prześladowcy.

Nie musiał długo czekać. Cień szedł jego śladem pokonując tę samą trasę. Był ostrożny ale niestety to nie wystarczyło, by nie został zauważony.

Zoro oblizał usta i gdy nastał odpowiedni moment, przeskoczył wodną ścianę i wyciągnął ostrze mierząc nim w przeciwnika.

Zamarł, zdając sobie sprawę, że jego miecz jest kilka centymetrów od gardła nastoletniego chłopca.

Jego czarne jak węgiel oczy przeszywały go na wylot. Były dumne, patrzyły na niego z wyższością i bez cienia lęku. Poważne ale błyszczące. Miał też czarne włosy roztrzepane na każdą stronę. Szczupła, naga sylwetka pokryta była dziwnymi symbolami wykonanymi z dziwnej, czerwonej masy. Na biodrach miał przepaskę, stopy miał bose. Nie wydawał mu się znajomy z ekipy ze statku ale również też nie groźny, więc powoli zaczął odsuwać broń, żeby go nie przestraszyć.

Nagle chłopak uśmiechnął się i zanim Zoro był w stanie cokolwiek zrobić, ten wyminął jego ostrze i kopnął go w tors, przez co zatoczył się i wpadł do wody.

Podnosząc się naprędce zdołał zobaczyć jedynie część jego nogi niknącej w gąszczu dżungli.

O nie, nie chciał dać mu uciec.

Pognał za nim, nie do końca wiedząc dlaczego. Przecież mógł go zostawić i wrócić już do obozu. Tylko ten wzrok... Co w nim było?

Biegł jak szalony. Swym mieczem przecinał przeszkody i starał nie stracić z oczu dzikiego chłopca. Był szybki. Nie wiedział czemu bał się go zgubić.

- Hej!

Wrzasnął, a jego krzyk przeraził okoliczne ptactwo.

Zaczęło palić go gardło, a mięśnie odmawiać posłuszeństwa. Obraz się rozmazywał przez pot który spływał mu do oczu. Jak to możliwe że ten chłopak był taki zwinny? Już ledwo go dostrzegał. Ciemność dodatkowo to utrudniała.

Wypadli na szerszą polanę, którą oświetlało blade światło księżyca lecz Zoro w końcu musiał się zatrzymać i odsapnąć. Bok kłuł go niemiłosiernie i walczył o ustanie na nogach oraz każdy oddech. Był pewny, że chłopak zostawił go daleko w tyle więc odpuścił, na razie skupiając się na trzęsących mięśniach. W życiu tak długo i tak intensywnie nie biegł.

Nagle zamarł. Nie został sam.

Liście przed nim zakołysały się złowieszczo na wysokości nawet czterech metrów od ziemi. Tym razem poczuł coś znacznie gorszego od zwykłej obecności jednego małego chłopca. Wyciągnął miecze przed siebie, choć zrobił to z niemałym wysiłkiem. Nie wiedział nawet skąd spodziewać się wroga.

Rozległ się złowieszczy, gardłowy pomruk. W ciemności zabłysło jedno brązowe oko oraz zarys kła wielkości dorosłego człowieka. Wielka łapa wysunęła się zza roślinności, a zaraz potem tułów monstrum.

Przełknął ślinę. Nigdy nie widział tak wielkiego lwa.

Znieruchomiał czując, że ma ostro przejebane. Zastygł, gdy para żółtych ślepi przeszywała każdą komórkę jego ciała. Spocił się i instynktownie cofnął, ale nogi miał jak z waty. Ciężej mu się oddychało. Nie wiedział co się dzieje. Nie bał się, więc tym bardziej nie rozumiał. Przytłaczało go coś niespotykanego. Niewidzialna siła sprawiła, że nogi odmówiły mu posłuszeństwa. Miecze wypadły mu z dłoni, a on sam padł na ziemię. Wielki pysk zwierzęcia zbliżał się do niego, odsłaniając ostre zęby. Ciepły i śmierdzący oddech owiał go całego, a on sam przylgnął do podłoża, gdy bestia znalazła się nad nim. Wielkie i silne łapy odcięły mu drogę ucieczki. Gorąca ślina spłynęła na jego ramię, a gardłowy warkot wprawił jego ciało w drżenie. Jeszcze chwila, a zwierzę miało go rozszarpać na strzępy a on nie był w stanie nawet kiwnąć palcem.

Zanim jednak ostry kieł sięgnął jego skóry, coś wyłoniło się z grzywy lwa. Chłopak którego wcześniej gonił szczerzył się w uśmiechu i obserwował go z dziwną fascynacją. Powiedział coś, czego Zoro nie zrozumiał, a zwierzę delikatnie się od niego odsunęło. Warkot ustał. To było… dziwne… Ich kontakt wzrokowy. Nie wyczuł złych intencji. Dzikus nie patrzył na niego jak na wroga, pomimo że mógł tak z początku przecież pomyśleć. Zdecydowanie wiedział, że ma nad nim przewagę i Roronoa poczuł się jak zwykły mały robak, który jest jakimś niespotykanym okazem. Na szczęście odzyskał czucie w kończynach i był w stanie wycofać się trochę do tyłu, wspierając się ramionami.

Chłopak głaskał lwa i powoli zsuwał się po długich włosach, nie przestając do niego szeptać. Postawił swą bosą stopę na ziemi i podszedł najpierw do ostrych mieczy, które leżały sobie na boku.

- Zostaw.- Powiedział Zoro, przez co lew znów zaczął warczeć.

Czarnowłosy spojrzał na niego zaciekawiony. Zignorował jednak polecenie i dotknął klingi, gładząc jej lśniącą powierzchnię i obwąchując rękojeść.

Zoro miał wrażenie, że patrzy na małpę, która myśli, jak otworzyć banana. Zaczął się w końcu zastanawiać, co ktoś taki tu robi i czy jest sam, czy jest z nim ktoś jeszcze? Do tej pory, gdy zwiedzali nowe lądy, nie trafiali na tubylców. Pierwszy raz miał do czynienia z obcym i szczerze, nie za bardzo wiedział, jak się zachować. No i lew niczego nie ułatwiał. Nie spuszczał z niego oczu, gotowy w każdej chwili do ataku.

 - Rozumiesz, co do ciebie mówię?- Zapytał, ciągle mając na uwadze dzikie zwierze i myśląc, jakby tu odzyskać broń.- Zrobisz sobie krzywdę, jak będziesz się tym bawił.

Chłopak nie zwracał na niego uwagi. Uniósł miecz i oglądał go z każdej strony. Stanął na nogi i uniósł go w górę.

- Ja nie żartuję.- zaczęło go drażnić, że obcy nic sobie z tego nie robi.- Hej!- Podniósł się do siadu i wtedy lew też nie wytrzymał.

Zerwał się i ryknął, strasząc okoliczne ptaki i inne zwierzęta, które czaiły się w pobliżu. Zoro prawie zerwał się, by sięgnąć drugi miecz, ale chłopak stanął im na drodze.

To było niesamowite. Taki wielki zwierz słuchał tego chucherka i do tego położył się nisko na ziemi, jakby okazywał skruchę. Chłopak nawet nie musiał podnosić głosu. Mówił normalnie, w niezrozumiałym dla Zoro języku i znów przeszył go swoim niesamowitym spojrzeniem, w którym kryła się czysta ciekawość.

Podszedł do niego tak blisko, że Roronoa wstrzymał oddech. Pochylał się nad nim w tym swoim małpim przykucu i zaczął… obwąchiwać?

- C-co ty robisz?- W pierwszym odruchu po prostu spanikował. Nie ruszał się, nie chcąc go spłoszyć, ale gdy ręce obcego zaczęły badać materiał jego koszulki, bawić się kolczykami a jego język wylądował na jego szyi, instynktownie go odepchnął. Rękę trzymał na jego zabliźnionym torsie i dopiero teraz zdał sobie sprawę, jak szybko bije mu serce.

Potem stało się coś dziwnego.  Chłopak chwycił jego dłoń i oglądając ją w niedowierzaniu, przycisnął do niej swoją.

Zupełnie jakby pierwszy raz spotkał kogoś takiego samego jak on.

Zoro patrzył w te czarne oczy, które obdarzyły go dziwną, dziecięcą ufnością i nie był w stanie im się oprzeć. Pierwszy raz poczuł coś takiego.

Chłopak zaczął się emocjonować. Skakać wokół, przewracać się, najzwyczajniej w świecie cieszyć.

- Hej, uspokój się. Hej.- Wyciągnął do niego dłoń, ale czarnowłosy wskoczył na niego i znów przewrócił na plecy. Siedział na nim okrakiem  i zaczął coś mówić.

- Nie rozumiem cię.- Sapnął i odchylił głowę do tyłu. Poczuł jak ciepłe palce brzdąkają jego złotymi kolczykami w uchu.- Może spróbujemy inaczej… - Pokazał na swoją klatkę piersiową i odchrząknął, zastanawiając się, jak najlepiej skomunikować się z idiotą.- ZO… RO.

Chłopak znów przekrzywił głowę.

- Zoro. Jestem Zoro. A ty? – Pokazał na niego.

- Zo… ro?

- Tak, a ty?

- A ty? Zoro!

- Nie.

- Nie!

Po piętnastu minutach miał ochotę jebnąć twarzą w ziemię. Nawet lew wyglądał na podirytowanego.

- Luffy!

Roronoa podniósł wzrok na uśmiechniętą twarz chłopca który wskazywał na siebie.

- Luffy.- przeniósł ręce na niego.- Zoro.

- Tak.

- Sunny!- Wskazał ręką na lwa.

Szermierz też się uśmiechnął. Może jednak się dogadają.

…

Zoro nic nie mógł poradzić na to, że Luffy nie chciał go zostawić. Łaził za nim ciągle, powtarzał każde zdanie i papugował, co doprowadzało go do szewskiej pasji. Po kilku dniach nie był w stanie zatrzymać go z dala od obozu i trzymać w tajemnicy. Już i tak było wyczynem, że nie ciągnął za sobą lwa. W ogóle jak można było z tej dzikiej bestii zrobić sobie oswojone zwierzątko? Ostatecznie musiał przedstawić go załodze, wtajemniczając w to spore grono osób, które nie całe darzył sympatią. Ostatecznie Luffy nie został uznany za zagrożenie, ale wzrok przełożonych niezbyt mu się podobał. W każdym razie nie bał się ich i nie spuszczał z chłopca wzroku. Wiedział, że jest w stanie zapewnić mu bezpieczeństwo. Po całym dniu ekscytacji nowoprzybyłym, mógł w końcu odetchnąć w gronie, w którym najlepiej na tej wyprawie się czuł. Nie wiedział jeszcze czy przyjaciele to odpowiednie słowo, ale przy nich przynajmniej wiedział, że chłopakowi nic nie grozi. W ogóle był zdziwiony, że Luffy tak chętnie poznawał nowe osoby. Przez chwilę nie był zachwycony tą ufnością.

- Więc to jest ten dzikus?

- Jest… ciekawy…- Powiedziała rudowłosa dziewczyna, której imienia Roronoa jak zwykle nie pamiętał. Luffy akurat obwąchiwał jej sukienkę a zaraz potem zjechał nosem na piersi. Zdzieliła go prawym sierpowym. – Zbyt ciekawy!

Chłopak warknął na nią i już się nie zbliżał. Zaczął grzebać  w jednym z kuferków i wyciągnął pierwszą lepszą rzecz, którą była koszulka. Rozkładał ją i składał, potem dopasowując do swojego chudego ciała.

- Nami, bądź bardziej wyrozumiała, przecież to dzieciak.- Powiedział długonosy Usopp, choć sam się jej bał. Zwrócił się do Zoro.- Więc mówisz, że nie ma więcej takich jak on?

- Nie mam pojęcia. Był sam.

- I co z nim zrobisz?

Zoro wzruszył ramionami. Skąd miał wiedzieć.

- Jest uroczy.- Czarnowłosa kobieta imieniem Robin, która większość czasu siedziała cicho, w końcu zareagowała i wyciągnęła rękę chcąc pogłaskać go po twarzy.

Luffy pozwolił jej na to i uważnie słuchał słów które do niego mówiła, powtarzając je za nią. Umiał już się przedstawić więc z każdym złapał kontakt, bardzo szybko ucząc się ich imion.

- Niesamowite. Sam go tego nauczyłeś?

Zoro znów wzruszył ramionami. Jakoś dziwnie się czuł, dzieląc się nim z innymi. Te kilka dni w dżungli kiedy byli tylko we dwójkę, były... takie inne. Takie tylko ich.

- Musimy być ostrożni. – Blondyn, który palił papierosa u wejścia do namiotu, stał na czatach. – Nie sądzę, by Crocodile był zachwycony twoim znaleziskiem.

Był zdziwiony że brewka tak poważnie podejdzie do sprawy. Zwykle spędzali czas na wkurzaniu się na siebie ale teraz było inaczej. Najwyraźniej nie tylko on nie lubił swoich przełożonych.

- Najpierw muszę go zbadać. Żył tyle czasu sam, kto go w ogóle mógł porzucić?- Młody doktor wykorzystał chwilę, kiedy Luffy padł mu w ramiona i chciał się do tego zabrać ale przez to, że był taki śmiały, zaczął być również obmacywany. - Zoro… weź go… przystopuj! – Lekarz zarumienił się po same uszy, gdy chłopak sięgnął ręką pod jego koszulkę

- Jest dość bezpośredni.- Zaśmiał się szermierz i odciągnął go od speszonego kolegi.

Luffy znów zrobił niezadowoloną minę. Odkąd znalazł się w obozie ciągle mu czegoś zabraniano. Stanął na dwóch nogach i warknął na Zoro. Ten nic sobie z tego nie zrobił i dał mu pstryczka w nos.

Przez chwilę sobie dokuczali, a reszta dalej dyskutowała próbując ustalić, co mogło chłopaka spotkać.

- Ciekawe gdzie są jego rodzice i czy w ogóle żyją…- Westchnął Usopp popijając piwo.

- Rodzi…ce?- Powtórzył chłopak nagle interesując się tym słowem.- Co… to… rodzice?

- Hym… to osoby które są ci bliskie. Jak… eee… jak Zoro na przykład!

- Nie mieszaj mu w głowie.- Zganiła go Nami.

- Musiał mieć jakiś kontakt z naszą mową, za szybko się uczy. - Czarnowłosa wyciągnęła szkicownik i zaczęła coś w nim pisać. – Być może został sam wcale nie tak dawno temu.

- I jest za ufny. Przy nas nic mu nie grozi, ale nie wiem czy to był dobry pomysł, żeby go tu sprowadzać.- Kucharz spojrzał na szermierza surowo.

- Ciekawe czy miałbyś lepszy pomysł, głupia brewko.

- Hej, Zoro, Sanji, nie kłóćcie się. Dzisiaj już jest późno. Na razie myślę, że nic złego zdarzyć się nie powinno. Przemyślmy to przez noc. To że Crocodile jest jaki jest nie znaczy, że zaraz go zaknebluje. Luffy jest najwyraźniej porzuconym w dżungli dzieckiem i tyle. Nie sądzę, że zaraz będzie miał nóż na gardle. Z drugiej strony, jest obcy, nie wiemy co mu wpadnie do głowy więc lepiej mieć oczy szeroko otwarte. I na niego i na szefostwo.- Podsumowała ruda.

Wszyscy przytaknęli i zmęczeni na ten wieczór myśleniem, zaczęli się zbierać.

- Co z nim zrobisz? Zaprowadzisz do lasu?- Zainteresował się jeszcze Usopp.

- Taa… jakbym tylko chciał mnie słuchać….- Zoro odmachnął mu, gdy Luffy wdrapał mu się na plecy, choć zrobił to już bardzo leniwie, jakby zaraz miał paść na ziemię i zasnąć.

Snajper skomentował to śmiechem i opuścił namiot.

Zostali we dwójkę.

Chłopak był wykończony od nadmiaru wrażeń, więc gdy zrobiło się cicho, oczy same zaczęły mu się kleić.

Zoro odczepił go od siebie i położył na swoje łóżko, samemu kierując się na osobną stertę koców pod jedną ze ścianek. Zanim jednak odszedł, chuda ręka chwyciła go za nadgarstek.

- Zostań.

Roronoa otworzył oczy ze zdziwienia. Co prawda przez ostatnie dni w kółko używał tego słowa, by chłopak jednak nie opuszczał dżungli i za nim nie szedł, ale postępy w jego mowie nie przestawały go zadziwiać.

- Będę obok.- wskazał posłanie niedaleko.

Nagle Luffy mruknął niezadowolony i z niespotykaną siłą pociągnął go do siebie. Zoro padł na bok, a potem na plecy i zesztywniał, kiedy chłopak położył się na jego klatce piersiowej.

- Dobra, dobra… niech ci będzie.

Nie minęła chwila, jak Luffy się wygodnie ułożył i zaczął przysypiać.

Roronoa nigdy w życiu czegoś takiego nie doświadczył. Jego ciało działało w niezrozumiały dla niego sposób. Serce szaleńczo biło, dłonie się pociły, oddech był nierówny, a w brzuchu coś ciepło się przewracało. Ten dotyk był przyjemny i nie wiedział jak powinien się zachowywać. Nieśmiało położył rękę na nagich plecach i pogłaskał nią wypukłe kości kręgosłupa. Sunął palcem w górę do karku i czarnych kosmków. Poczuł jak gorące ciało zadrżało. Zarumienił się niespodziewanie, kiedy usłyszał przy uchu głęboki mruk i zaczepny gryz w ucho. Peszyła go ta jego dzika bezpośredniość, ale… było w niej coś pociągającego. Chłopak wydawał się taki kruchy, a jego osobowość mówiła zupełnie co innego. W przeciwieństwie do swojego nowego lokatora, miał dość duże problemy z zaśnięciem.

Następny rozdział

 ...

Miał być z tego one shot.... Ale nie wyszło... xD Nie martwcie się, będą z tego góra trzy/cztery rozdziały. Natchnęła mnie bajka Pocahontas xD *ryje ludziom banie wciskając porno do disneya* Postaram się dodawać na przemian z "Było ciepłe lato" *choć czasem padało~....* ale zobaczymy co wen zadecyduje^^