W potrzasku 4

Cały dygotał. Para unosiła się z jego ust i co jakiś czas przysłaniała widok na równie zziębniętego Shizusia, zakopanego pod stertą kocy. Izaya opatulony czym się da, siedział na kanapie i nie potrafił się na niczym skupić. Zdecydowanie wolał chłód, niż gorąco, lecz tym razem to była przesada. Nie widziało mu się dostawać odmrożeń jego cennych kończyn.  Miał nadzieję, że będą na ten klimat skazani mniej więcej tyle samo czasu, co wcześniej z sauną, lecz stracił już rachubę i nie był w stanie ocenić ilości mijających godzin.

Przymknął oczy. Pocierał barki skostniałymi palcami, lecz nie przynosiło to żadnej ulgi. Zamrożenie ich w tym miejscu nie pasowało mu do jego wcześniejszych założeń więc przypuszczał, że najwyraźniej ktoś czegoś od nich oczekuje. Być może musieli coś zrobić, by wszystko wróciło do poprzedniego stanu. Już nawet nie narzekałby na gorąco, byle by tylko choć przez chwilę się ogrzać.

Zrobiło mu się błogo i sennie. Wiedział, że to niebezpieczne, ale nie miał siły się ruszyć. Zupełnie jakby scalił się z kanapą. Lekki szron pokrył meble i powierzchnie, skrząc się jak diament. Wpatrywał się w tę plątaninę kolorów zafascynowany czując, jak świat zwalnia mu coraz bardziej i bardziej...

- Ej, n-nie zasypiaj.- Szczęknął zębami jego wróg.

Z letargu wyrwał go szorstki głos. Gdyby miał siłę, uniósłby w zaciekawieniu jedną brew.

- Jaki t-troskliwy. Aż się w-wzruszyłem.- Wysilił się na uśmiech. W jego mniemaniu to było strasznie zabawne. Tylko we dwoje, na skraju zamarznięcia, jak na jakimś pieprzonym Tytanicu.

 Jego wróg warknął jedynie wściekle w odpowiedzi i nie powiedział już nic więcej.

Drgawki powoli ustępowały, a Izaya zasypiał coraz poważniej.  Zimno zastępowało odrętwienie i już prawie nic nie czuł. Oddech stawał się coraz płytszy, a igiełki w płucach przestawały być odczuwalne. Gdy w końcu jego powieki opadły, nie miał siły ich podnieść.

- Kleszczu.

Głos docierał do niego jakby zza mgły. Tam gdzie odpływał, było znacznie przyjemniej. Nie znalazł w sobie na tyle silnej woli, by powstrzymać się przed zaśnięciem. Kołysał się powoli w ciemność, czując jak ogrzewają go jej czarne ramiona. Nigdy nie przypuszczał, że kiedykolwiek tak skończy. Wielki Orihara Izaya, król Ikkebukuro, zamarznie jak jakiś bezpański pies na śmietniku i nikt nawet nie będzie o tym wiedział. Po prostu żałosne.

…

Obudził się delikatnie, czując ból głowy i mięśni. Nie miał siły unieść powiek, ani kończyn. Co prawda opatulało go przyjemne ciepło, lecz było mu cholernie niewygodnie. Użył całej swojej silnej woli i otworzył oczy, ciężko nabierając powietrze do ściśniętych płuc.

Jakże wielkim było szokiem dla niego to, co zobaczył nad sobą. Zamarł, nie będąc wstanie drgnąć. Momentalnie oprzytomniał, zdając sobie sprawę, że siedzi między nogami Shizuo i wtula się w jego klatkę piersiową. Przyjemne ciepło pochodziło z jego ciała, które opatulało go pod kocami, które szczelnie ich owijały. Głowa blondyna zwisała bezwładnie, pogrążona jeszcze we śnie, o czym świadczyła stróżka spływającej mu po brodzie śliny z otwartych ust.

Jakim cudem się tu znalazł i do tego jeszcze żył?

Szansa na to, że Shizuo wziął go do siebie, gdy ten zasnął i uchronił przed śmiercią była tak nieprawdopodobna, że przez najbliższe kilkanaście minut próbował wymyślić setki innych powodów, które byłyby bardziej wiarygodne. Do niczego jednak sensownego nie doszedł i w niemym zdumieniu nie potrafił przyjąć do wiadomości tej jedynej prawdy.

Ten potwór po prostu uratował mu życie.

Fakt, sam myślał o tym, że gdyby nie byli swoimi wrogami, mogliby w ten sposób skuteczniej walczyć z zimnem. Już wystarczyło, że po głowie chodziły mu takie niedorzeczności, a co dopiero jeszcze to miało przejść przez gardło. Nie przypuszczał, że ten potwór okaże się na tyle ludzki, by uczynić w jego kierunku tak szlachetny gest. Doprawdy, musiał go zadziwiać za każdym razem…

Jeszcze nigdy nie byli tak blisko siebie. Izaya czuł na barku bicie drugiego serca oraz spokojny, miarowy oddech. Wsparty skronią o twardy obojczyk, nie był w stanie poruszyć się choćby o milimetr w obawie, że go zbudzi. A nie chciał wiedzieć, co mogło po tym nastąpić. Czuł się… dziwnie… Już nawet pomijając to, że tak blisko Shizuo, tylko coś działo się z jego ciałem…

Był wyjątkowo słaby. Powieki ważyły chyba z tonę, tak samo jak dłonie i nogi. Gdyby nie ten cholerny ból głowy może i nawet by nią ruszył, ale ciepło jakiego dostarczał mu blondyn było zbawienne. Czuł, że w pokoju zapanowała już normalna temperatura, lecz jemu nadal było zimno. Mimowolnie zadrżał, nie będąc wstanie nad tym zapanować, a następnie ni stąd ni zowąd kichnął.

Shizuo podskoczył delikatnie i rozejrzał na wszystkie strony, aż w końcu jego wzrok padł na wielkie oczy kleszcza.

No to jestem martwy. Pomyślał Izaya i zaczął zastanawiać, co jako pierwsze będzie miał złamane. Uśmiechnął się krzywo i nieśmiało pomachał słabymi palcami.

- Odpowiem na twe pytanie. Nie, to nie koszmar.- Wychrypiał i niespodziewanie zaczął kaszleć. Zaskoczony uświadamiał sobie, że jego stan wskazuje na objawy bardzo upierdliwego zjawiska i nie mógł uwierzyć, że pierwszy raz od wielu lat, najwyraźniej złapał chorobę.

Shizuo nie odpowiedział, tylko wpatrywał się w Izayę jakby zobaczył go po raz pierwszy. Drobne ciało, które się  w niego wtulało drżało i zginało przy każdym spazmie. Było nadal lodowate, choć jemu samemu było gorąco wystarczająco na tyle, że mógł pozbyć się reszty okryć.

- Masz gorączkę.- Odruchowo sięgnął ręką do bladego czoła. Było rozpalone.

- Brawo Watsonie, Sherlock jest z ciebie dumny.- Szepnął Izaya i wtulił głowę w szyję blondyna. Zakręciło mu się w głowie. Nie miał siły nawet roztrząsać swojego upokorzenia, ani zastanawiać się, czemu ta bestia jeszcze go nie rozszarpała.

Nagle musiał się mocno chwycić ramion Shizuo, który biorąc go na ręce wstał i zaczął prowadzić do łóżka.

- Bez jaj. Tak nie powinno być.- Izaye przeszły dreszcze, gdy spadło z niego ciepłe okrycie. – Powinieneś mnie dobić.

- Jest różnica miedzy jebnięciem ci znakiem drogowym, a zdychaniem na moich oczach.- Położył go na poduszki i zaczął przykrywać na nowo kocami.- Powiedzmy, że masz immunitet.

- To nic nie zmienia. Nadal mnie nienawidzisz, a ja ciebie. Gdybym miał nóż, przebiłbym ci gardło zanim byś się obudził.- Szepnął ostatkiem sił.

- Więc będę czekał na to następnym razem.- Uśmiechnął się jednym kącikiem ust. – Nie myśl sobie, że to coś zmienia.

- A ty, że będę ci wdzięczny.- Zakrył się kocem, by ukryć zażenowanie.

Próbował spać. Wiercił się, lecz za bardzo go wszystko bolało. Dawno nie było mu tak źle. W gorączce ledwo rejestrował, że co jakiś czas pod nos była mu podstawiana szklanka wody. W omamach miał wrażenie, że już nie znajduje się w tym cholernym bloku, ale  na zewnątrz i załatwia znów swoje dawne interesy lub cofa się w przeszłość. Mówił do kogoś, ktoś mu odpowiadał, potem zasypiał i budził się znów. Już chyba wolał zamarznąć, niż teraz popadać w obłęd. Brak kontroli nad ciałem i umysłem całkowicie go rozwalił. W ogóle pobyt tutaj był jakimś szaleństwem. Miał cholernie dość tego miejsca, swojej bezsilności i opiekującego się nim blondyna. To było nienormalne.

…

Shizuo nie był w stanie nawet wykrzesać z siebie najdrobniejszego impulsu gniewu. Patrząc na ciepiącego kleszcza, który wyglądał dla niego w tym momencie jak niewinne chore kociątko, całkowicie zmieniło mu myślenie. Przez pobyt tutaj i przebywanie z nim 24h na dobę poznał tę czarną dziurę z zupełnie innej strony. Oczywiście dalej za nim nie przepadał, ale potrafił się opanować na tyle, by nie robić mu krzywdy. Gdy ze zgrozą stwierdził, że Izaya zasnął i miał wrażenie, że już nigdy się nie obudzi, doznał niejasnego niepokoju. Potem zrobił po prostu to, co musiał. Nie zastanawiał się nad tym długo. Wcześniej nie uważał go za człowieka, ale w takiej chwili… Nie mógł znieść myśli, że może nad ranem zastać zimnego trupa. Do tego teraz w chorobie, wydawał mu się bardziej ludzki. Gdy mamrotał w gorączce, opowiadał o swoim życiu takie rzeczy, o których istnieniu Shizuo go nawet nie podejrzewał, zupełnie krzywił mu swój wcześniejszy obraz siebie. Słuchał tego i pytał go o różne rzeczy, a ten na wpółświadomie mu na nie odpowiadał. Nigdy nie przypuszczał, że kiedykolwiek będzie w stanie spojrzeć na niego inaczej niż dotychczas.

Z wielkiego i niedostępnego Orihary zrobił się przerażony chłopiec, który tak naprawdę cholernie bał się  umrzeć. Który miał mroczniejsze dzieciństwo, niż ktokolwiek, kogo do tej pory poznał.

To była tak przerażająca przemiana, że Shizuo miał wrażenie, że rozmawia z całkiem innym człowiekiem. Odruchowo trzymał go za rękę i popadał w coraz większą bezradność, gdy stan kleszcza nie poprawiał się, a jedynie pogarszał. Robił mu zimne okłady, poił, karmił, zmieniał okrycia… Zupełnie jak kiedyś swojemu bratu. Świat się kończył, że robi to samo Izayi, któremu nie tak dawno chciał skręcić kark.

Obserwował go w niespokojnym śnie i przyglądał pociągłej twarz, oraz czarnym cieniom pod powiekami. Blada skóra mężczyzny go fascynowała, oraz jego bezradność i skazanie na jego łaskę. Momentami dotykał go, zszokowany przełamaniem własnej bariery z tym związanej. Przecież się go brzydził, a teraz najzwyczajniej w świecie odgarniał mu włosy z rozpalonego czoła. Drobne usta ciężko łapały powietrze, a roziskrzone oczy patrzyły gdzieś daleko za nim, jakby widziały tam  niestworzone rzeczy.

Już nie wiedział co robić.

Wydawało mu się, że zrobił wszystko, co był w stanie. Bez leków jednak był bezradny. Nawet Kasuka nigdy tak nie chorował. Tutaj trzeba było lekarza, a nie prostych domowych metod. Bał się, tak- bał, że czarnowłosy mu tu wykituje. Dziwnie mu było się pogodzić z myślą, że ten czas tutaj spędzony w jakimś stopniu ich do siebie przyzwyczaił. Przez to wszystko znów zachciało mu się palić i niespokojnie chodził z kąta w kąt. Zajmowanie się chorym było w sumie jedyną rzeczą, jaką mógł teraz robić.

Pewnego dnia, gdy obudził się po krótkiej drzemce, zauważył na komodzie coś nowego, czego wcześniej w pokoju nie było.

A mianowicie siatkę z lekarstwami. I nie tylko. Również dostał fajki.

Zszokowany, przeglądał opakowania i z niedowierzaniem obracał je w palcach.

Tym razem był w stanie wierzyć Izayi, że ktoś musiał maczać w tym jednak swoje palce. Ktoś wie, ze tu są i ich obserwuje- to nie miało wątpliwości. Co więcej, mógł najwyraźniej się tu pojawić i również stąd odejść, co dawało nadzieję, że i oni mają szansę się stąd wydostać.

Teraz jednak ważniejszym było wyleczyć małą gnidę, więc odstawił tą sprawę na bok. Po przeczytaniu skomplikowanych ulotek, Shizuo zaczął podawać leki wykończonemu Izayi. Nie przypuszczał, że choroba może tak wykończyć człowieka. Sam nigdy żadnej nie złapał, jego organizm był najwyraźniej odporny na wszelkiego rodzaju wirusy, co zawsze podziwiali lekarze, gdy odwiedzali ich dom gdy cała rodzina była chora tylko nie on. Za to częściej sobie coś łamał, wiec powiedzmy, że lądowanie w szpitalu zaliczył za wszystkie choroby jakie go ominęły.

Już po jednym dniu, u Izayi było widać poprawę. W końcu spał spokojnie i nie bredził od rzeczy. Temperatura mu spadła jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki. Nie wiedział, co było w tych lekach, ale zadziałały błyskawicznie i skutecznie.

Nie spodziewał się, że odetchnie z taką ulgą. Już nawet złość na osobę, która ich tutaj zamknęła nieco zelżała i gdy po najgorszym podparł się plecami o kanapę, odpalił w spokoju pierwszą od długiego czasu fajkę.

Dawno nie czuł się tak zrelaksowany.

…

Izaya powili otworzył powieki. Miał wrażenie, że przespał kilka tygodni, taki był wypoczęty. Przeciągnął się i obrócił na bok, ze zdziwieniem patrząc na śpiącego przy tapczanie Shizuo. Głowa blondyna spoczywała na boku, wsparta o kanapę, a jego spokojny profil tak bardzo do niego nie pasował, że Orihara przez chwilę nie był w stanie go rozpoznać.

Zaczynał powoli zdawać sobie sprawę z ostatnich wydarzeń i zastanawiał się,czy nie były jedynie snem. Dystans między nimi tak się zmniejszył, że nie wyczuwał już żadnego zagrożenia. Byli na wyciągnięcie swojej ręki.

Nim się spostrzegł, dotykał miękkich blond włosów. Przeplatał je sobie między palcami i zupełnie się nie bał. Ciepło pod dłonią było dla niego kojące, tak jakby towarzyszyło mu przez cały ten czas, gdy był w połowie świadomy. Gdy popatrzyły na niego łagodne, złote tęczówki, dalej nie przestawał go dotykać.

Nagle z przerażeniem cofnął rękę.

O czym on myślał?

- Jak się czujesz?

Jak się czujesz?

Izaya otworzył szeroko oczy. To nie powinny być pierwsze słowa, jakie miał usłyszeć. Między nimi było coś poważnie nie tak. Chciał się szybko podnieść, ale zakręciło mu się w głowie. Chwycił się za skroń.

- Jak długo… leżałem…?- Zapytał, starając się na niego nie patrzeć. Nie znał go takiego, nie znał siebie takiego.

- Jakieś pięć dni.- Powiedział również zawstydzony.

Milczeli chwilę, a Izaya wyswobodził się z pościeli i na chwiejnych nogach wstał.

- Dokąd to?- Zapytał Shizuo, odpalając papierosa.

- Pod prysznic. – Popatrzył na niego zszokowany.- Skąd…?

- Tak samo jak to.- Pokazał mu opakowania po lekach.- Chyba miałeś rację, że nie jesteśmy tu sami.

...

Wybaczcie za to opóźnienie.... Choroba mnie zmogła^^' Mam nadzieję, że jakość jest jako taka xD na nic więcej mnie dzisiaj nie stać. Dalej leżę i kwiczę, a jutro znów do pracy T^T mam nadzieję,że dam radę napisać Nie iGRAJ ze mą do piątku^^ ale ostatnimi czasy ciężko mi coś obiecywać jak mam taki zapierdol^^ Więc jakby się nie udało, to przepraszam:* Dzięki za ostatnie komentarze:)