Nie iGRAJ ze mną 7

- Który to już?- Zapytał Ace, widząc przyjaciela w nie najlepszym stanie.

Stali sami na tarasie, drżąc z zimna. Temperatura z każdym dniem spadała coraz niżej, nieubłaganie zwiastując i tak już późno nadchodzącą zimę.

- Chyba powinieneś zapytać, która paczka.

Sanji mocował się z zapalniczką, nie mogąc jej odpalić. Cudem wykrzesał ostatni płomyk i zaciągnął nikotynowym dymem. Niestety nawet to nie mogło go dzisiaj uspokoić.

- Przecież sam zaproponowałeś spotkanie. Nie przeżywaj jak dziewczyna w podstawówce.

- Spierdalaj. I kto to mówi.- Prychnął blondyn i odparł na barierce, patrząc w dół wieżowca.- Lepiej powiedz, co teraz zamierzasz zrobić?

- Nic. Zobaczymy.- Ace wzruszył ramionami i spojrzał na szare niebo nad sobą. - Na razie po prostu chcę się wyłączyć. Shaks jest… zresztą sam wiesz. Mam nadzieję, że sobie to w końcu poukładam.

Zamilkli, rozmyślając o własnej sytuacji. Dla Sanjiego każda minuta do 18 była jak tortura, a stres rósł wprost proporcjonalnie do kurczącego się czasu. Zaczynał poważnie żałować swojej decyzji, lecz teraz już nie mógł się wycofać. Niestety z powrotu do biura też nie… Dopalił papierosa i zgasił go na balustradzie. Dość miał własnych problemów, a jeszcze martwił się o tego piegowatego piromana. Może i rzeczywiście był w lepszym stanie niż przypuszczał, ale w jego wzroku tak jakby coś umarło. Bał się, czy rzeczywiście nie powinien mu poświęcić więcej czasu.

- Hej, Sanji…- Zapytał Ace smutno - Może rzeczywiście szukamy szczęścia za daleko?

Blondyn spojrzał na niego zaskoczony. Przeszyło go dziwne uczucie. Kto jak kto, ale Ace i kazania? Nie miał nawet pomysłu, jak na to odpowiedzieć.

Wrócili do środka i Sanji skierował się od razu do ksero. Miał trochę papierów do drukowania, co niezmiernie go cieszyło przy obecnej sytuacji z Zoro. Niby przywitali się normalnie, kłócili tak jak zwykle, zupełnie jakby nic się nie stało. To było aż dziwne po tak żarliwym zbliżeniu. A przynajmniej Sanji czuł się niezręcznie. Automatycznie zapuścił drukarkę i zamyślił zastanawiając się, jak odbiera to Roronoa… no właśnie, kim dla siebie byli? Nawet „przyjaciele” to było za mocne słowo. Tolerowali się, to było pewne, ale czy coś więcej? Nie sądził, że jest w stanie władować się komuś do łóżka od tak. Zdecydowanie powinni to wymazać z pamięci…

Gdy uniósł wzrok znad wyskakujących z maszyny kartek zamarł, widząc Zoro z Mihawkiem, szepczącymi coś zawzięcie w socjalnym. Szybko się odwrócił i udawał, że nic go to nie obchodzi. W końcu sam przed chwilą przyznał, że to co się stało nie powinno mieć znaczenia.

Postanowił o tym nie myśleć i bardziej skupić na dzisiejszej pracy. Nowy Rok już jutro, czekało ich teraz więcej obowiązków i przygotowań do wcielenia w życie ich wspólnego marzenia… Chciał też, żeby czas płynął szybciej, chociaż do tej 18tej. Z jednej strony nie mógł się doczekać, z drugiej był przerażony. Znów spojrzał na zegarek, a potem kątem oka na zielonowłosego idiotę, który tak samo jak on, przyglądał mu się z zaciekawieniem.

***

- To tylko kawa... - Powiedziała zarumieniona, widząc szczerzącego się do niej blondyna. Nie pojmowała jego radości. Zgodziła się tylko dlatego, że męczył ją tym już od samego rana i szczerze, nie była wybitnie zadowolona ze swej uległości. Zwłaszcza, że najchętniej wróciłaby do domu, zjadła wczorajszą pizzę i wskakując w piżamę, oglądała najnowszy komediowy serial „Załoga Buggyego”. Nic nie poprawiało jej tak humoru jak ten durny klaun i jeszcze głupsza zgraja piratów.

- Zobaczysz, miejsce ci się spodoba!

Sabo nie ukrywając entuzjazmu, prowadził ją do wcześniej wspomnianej kawiarni. Cieszył się, że jego upartość się opłaciła, w końcu udawało mu się powoli zdobywać dziewczynę, która od niedawna zajmowała wszystkie jego myśli. Po drodze wypytywał ją o to, jak dostała się do firmy i czy podoba jej się praca na obecnym stanowisku. Koala była zaskoczona, że pierwszy raz od dłuższego czasu facet zamiast opowiadać o sobie, miał ochotę lepiej ją poznać. Nim się spostrzegła, przestała się denerwować, a towarzyszące jej napięcie od wyjścia z biura, gdzieś się ulotniło.

Gdy dotarli na miejsce, Sabo szarmancko otworzył jej drzwi, które zabrzęczały cicho, sygnalizując ich wejście. Dziewczyna zaciągnęła się przyjemnym aromatem, który uderzył w nią  już od progu. W środku było ciepło i przytulnie. Wszystko było stylizowane na lata międzywojenne, ze starymi meblami i czarno-białymi fotografiami na purpurowych ścianach. Z sufitu zwisały na sznurkach wycięte artykuły z gazet i modele pierwszych samolotów. Na ladzie zaraz obok zabytkowego radia piętrzyła się sterta książek, tak  jak i na każdym obok regale. Pary siedzące po katach szeptały do siebie, siedząc w wyściełanych atłasem fotelach, przy małych lampkach z wymyślnymi abażurami i rozkoszowały się smakiem napojów oraz ciast.

Koala musiała przyznać, że miejsce przeszło jej najśmielsze oczekiwania. Dziwiła się, że nigdy wcześniej o nim nie słyszała. Z zachwytem oglądała dekoracje i dała się poprowadzić do stolika przy półokrągłym oknie. Pozwoliła zdjąć sobie płaszcz i zająć miejsce, które odsunął jej Sabo. Uczucie rozpieszczania miło rozchodziło się po jej ciele, choć dalej tłamszone było  reakcją obronną na tego typu zagrywki. Ponure myśli przemknęły przez jej głowę i szybko się opanowała. Po prostu musi to spotkanie potraktować po koleżeńsku. Zamówiła mocną czarną kawę i tym razem to ona zapytała o jego pobyt w Ameryce.

Słuchała go z zaskakującą przyjemnością. Sama wiele razy marzyła, by kiedyś odwiedzić ten kraj więc każdy szczegół ją interesował. Śmiała się z opowieści o ojcu Luffy’ego oraz o bardzo barwnej postaci jaką był Emporio Ivancow. Przez to, że dawno nie miała powodów do uśmiechu, zaczęły ją boleć policzki.

- Jesteś piękna, kiedy się śmiejesz.- Powiedział mężczyzna, obdarzając ją ciepłym spojrzeniem.

Spąsowiała po czubki uszu i wypiła ostatni łyk i tak już zimnej kawy. Choć nie było to jej zamiarem, nie mogła zaprzeczyć, że spędzanie czasu razem z Sabo jest przyjemne.  Uśmiechnęła się tylko w odpowiedzi spłoszona, że sprawy idą w złym kierunku i zerkając na zegarek, dała do zrozumienia, że powinni się zbierać.

- Ależ ja zapłacę za siebie!- Buntowała się przy ladzie, lecz blondyn stanowczo odmówił. Wywiązała się z tego niewielka kłótnia, ale w końcu dziewczyna ustąpiła, choć nie podobało jej się to ani trochę.

Wyszli na ulicę, gdzie przywitał ich chłodny powiew. Opatulając się cieplej już mieli ustalać, co dalej, lecz nagle na ulicy rozległ się wrzask.

Wszyscy z zaskoczeniem patrzyli, jak chodnikiem między ludźmi ucieka jakiś mężczyzna, w ręku trzymając  damską torebkę. Za nim patrzyła tępo kobieta, która niestety nie do końca chyba rozumiała, co się stało i zdobyła się na jedynie głuchy krzyk zaskoczenia.

Kradzieże w Japonii były tak niecodziennym i rzadko spotykanym zjawiskiem, że nikt nawet nie zdążył pomyśleć, co w takiej sytuacji powinien zrobić. Złodziej gnał na łeb na szyję, przez nikogo nawet nie zaczepiony. Większość nawet udawała, że nic nie widziała.

W momencie w którym zrównał się z nimi Sabo chwycił mężczyznę za rękaw. Niestety w następnej chwili blondyn oberwał pięścią w twarz co odrzuciło go do tyłu i powaliło na ziemię. To wystarczyło, by dziewczyna skoczyła na uciekiniera i sprytnym ruchem zachwiała jego równowagą. Na nieszczęście wpadli na  pobliski stragan ze światecznymi wypiekami i cali oberwali morelowym musem. Facet szarpał się i wystarczyła chwila, by wyswobodził jedną z rąk. Zamachnął się na nią, lecz ona wygięła mu dłoń tak, że złodziej syknął z bólu.  Unieruchomiła go porządnie, nie musząc wkładać w to dużo siły i poprosiła zszokowanego sprzedawcę pączków o telefon na policję, która przyjechała niemal natychmiast. Wokół  nich zebrała się spora grupka gapiów, a kobieta, której zwrócono własność, dziękowała im praktycznie bez przerwy. Sabo z zakrwawionym łukiem brwiowym dzielnie czuwał przy dziewczynie, nie pozwalając kryminaliście na chociażby najdrobniejszy ruch. Gdy sprawą zajęli się funkcjonariusze i spisali zeznania światków, wszyscy mogli się rozejść.

- O rany… Byłaś świetna!- Powiedział z nieukrywanym podziwem Sabo, przyciskając opatrunek do czoła.- Jednym ruchem udało ci się go położyć! Niesamowite! Normalnie  mi wstyd, że sam nie dałem rady.

- Daj spokój, jako jedyny go zaczepiłeś, mnie samą zamurowało.- Przyznała szczerze, wracając do sytuacji sprzed chwili. Po za tym, gdyby oberwała tak jak on, to leżałaby teraz na noszach w karetce. Była pełna podziwu, że potrafił się przełamać. W praktyce często rzeczy wyglądają zupełnie inaczej, niż na ćwiczeniach. Była naprawdę miło zaskoczona jego postawą.

- To akurat zawdzięczam wyjazdom. Na nich ciągle trzeba uważać na ulicach.- Podrapał się zakłopotany po karku. - Chodzisz gdzieś na jakieś zajęcia z samoobrony?

- Cóż... - było jej głupio się przyznać ale się przełamała. - konkretniej, to na judo… - Zawstydzona odgarnęła sklejone włosy i odkryła, że są zlepione od marmolady. - No pięknie… - postanowiła nie przejmować się tym jednak i spojrzała na przyjaciela. - A jak z twoim czołem?

- Nie jest źle, nawet nie boli.- Odpowiedział dzielnie i odchrząknął zastanawiając się, czy powinien zaproponować to, co chodziło mu po głowie.c- Wiesz co, mieszkam niedaleko… może chciałabyś skorzystać i się trochę odświeżyć…?- Zamarł, bo napotkał uważne spojrzenie granatowych oczu. – T-to znaczy tylko, jeśli chcesz. To tylko przyjacielska oferta!

Spojrzała na swoje odbicie w najbliższej sklepowej witrynie. Faktycznie, jej ubranie i włosy pokrywała lepiąca substancja oraz białe plamy mąki. Dość efektownie musiała wpaść na stragan ze słodkimi bułeczkami ale nie sądziła, że tak ją to urządziło! Do tego tyle ludzi na nią patrzyło! Zaśmiała się i odpowiedziała zestresowanemu facetowi, że chętnie skorzysta. Stwierdziła, że życie chyba na siłę próbowało jej coś udowodnić.

***

Siedział w barze i dopijał drinka z lodem. Łagodne rytmy jazzu pieściły jego uszy. Oparł podbródek na wytatuowanej dłoni i oglądał złocisty płyn w szklance. Był na urlopie tak krótko, a już miał dość. Stwierdził że jeśli niedługo nie wróci do pracy to chyba oszaleje.

Może powinien poszukać sobie chłopaka? Może to rozwiąże jego problemy? Siedząc przy ladzie czuł na sobie zaciekawione spojrzenia kobiet i mężczyzn ale wiedział, że nie tego szuka. Nie potrzebował czegoś takiego. Chciał… Właśnie, czego?

Opuścił lokal, zostawiając barmanowi solidny napiwek i już miał na ulicy łapać taksówkę, kiedy nagle po drugiej stronie ujrzał nie kogo innego, jak przyjaciela swojego byłego.

Monkey D. Luff'ego.

Szedł sobie wesoło, pogwizdując w najlepsze  i z założonymi na karku dłońmi, patrzył w ciemne, pochmurne niebo. Wyglądał tak beztrosko, jak pięcioletnie dziecko, które jedyne co musiało zrobić w szkole, to namalować kawał soczystego mięsa.

Jakaś niewidzialna siła musiała zadziałać na czarnowłosego, bo ten nagle odwrócił głowę i spojrzał na Trafalgara, który zaskoczony nawet nie potrafił się zdobyć na pozdrowienie. W sumie, dlaczego by nawet miał? Ledwo co się znali.

- Trafek!!!- Wydarł się chłopak i pognał na łeb na szyję przez ulicę, machając do niego jak obłąkany. Bogu dzięki w tej samej chwili zapaliło się zielone światło dla pieszych.

- Czyś ty zdurniał?c- Odetchnął Law, przez chwilę mając mini zawał. – I czego się drzesz?- Spąsowiał, gdy część ludzi na ulicy spojrzała na nich podejrzanie.

- Ale fajnie, że cię spotkałem!- Wyszczerzył się i podszedł bardzo blisko.- Już myślałem, że to będzie nudny wieczór! Shi shi shi!

Trafalgar przełknął ślinę, wpatrując się w dwa czarne jak węgiel oczy, które spoglądały na niego zadziornie z dołu . Coś czuł, że to nie zwiastuje nic dobrego i nim się obejrzał, już za nim szedł, nie pytając nawet dokąd. Może i nie miał lepszych planów, ale powinien chyba chociaż przez chwilę się zastanowić.

- Gdzie mnie ciągniesz? - Już darował sobie pytanie dlaczego. Zdążył odkryć, że od tego typu osobnika nie ma sensu wyciągać takich rzeczy.

- A czy musimy gdzieś iść?- Zapytał szczerze zdziwiony.

- Aha, to po prostu krążymy po okolicy, tak? - Zapytał Law i westchnął, gdy odpowiedziało mu jedynie pytające spojrzenie.

- Możemy iść coś zjeść!- Ożywił się niższy i wręcz zapalił na ten pomysł. – Jeść. COŚ Z MIĘSEM.- Pociągnął go za rękaw.

- Dobraaa.- Odparł podejrzliwie  obmacywany i wraz z odchrząknięciem, wyswobodził spod kleszczowego uścisku.- Ramen*? Pasuje?

- TAK! Juchu!- Luffy wyskoczył do przodu, popędzając Trafalgara, który w duszy podśmiechiwał się z jego dzikiego zachowania. Nie rozumiał, jak można się podniecać na taką pierdołę. W sumie nie przeszkadzało mu to towarzystwo. Wolał tak spędzić wieczór, niż samotnie w czterech ścianach.

Trafili do niewielkiej knajpki i zajęli pierwszy lepszy stolik, uprzednio wybierając danie.

- Nie mów, że tyle zjesz.- Prychnął Law, patrząc na rachunek na trzy rameny. Do tego wszystkie z podwójną ilością wołowiny.

- Ale, że co?- Nie rozumiał Luffy uznając to za całkowicie normalne i zajął miejsce, zdejmując kurtkę.

Trafalgar mimowolnie przyjrzał się jego sylwetce. Zaskoczyło go, jak bardzo smukłe jest ciało chłopaka, które całkiem fajnie prezentowało się taliowanej, czerwonej koszuli, krawacie i czarnych jeansach, podkreślających pośladki. Czarne włosy sterczące mu na wszystkie strony, tylko dodawały uroku. Gdy usiedli, zwrócił też uwagę na zaróżowione policzki i nos, oraz oczy, które lśniły niczym gwiazdy. Zagapił się na nie trochę za długo i opamiętał gdy zdał sobie sprawę, że patrzą na niego równie wnikliwie. Kącik ust, po którym znajdowała się wygięta w łuk blizna, uniósł się ku górze.

- Po czym ją masz?- Zapytał Law, chcąc zaczepić na czymś temat.

- Bawiłem się nożem.- Zaśmiał się Luffy, dotykając policzka i przejeżdżając palcem po wypukłej powierzchni.- Miałem czas, że chciałem być piratem. Dziadek się wtedy na mnie nieźle wkurzył…- Zaśmiał się i oparł na krześle, odginając się w tył.- Ranyyyy, ale jestem głodny.

- Dopiero zamówiliśmy.- Pominął wątek o niebezpiecznych, dziecięcych zabawach.

Nie minęła jednak chwila, a pod nos dostali cztery parujące półmiski. Law nie mógł wyjść z podziwu dla zdolności pochłaniania pożywienia przez swojego towarzysza.

- Masz żołądek z gumy, czy co?- Oniemiały patrzył, jak opróżnia już drugi talerz.- Hej! – Krzyknął, gdy pałeczki sięgnęły do jego półmiska.- Mało ci?!

- Shi shi shi.- Mimo tego, Luffy’emu udało się zdobyć mały kawałek kurczaka i wsunąć go sobie do ust.

Trafalgar zacmokał w niezadowoleniu i zmrużył oczy. Zaraz potem jednak rozszerzył je ze zdziwienia, gdy pod nos zastało mu podsunięty parujący kawałek mięska.

- Am.- Powiedział zalotnie Luffy, a następnie rozbrajająco uśmiechnął.

Mężczyzna spłonął rumieńcem. Chciał się wykręcić, ale jak tylko otworzył usta, został nakarmiony jak pięcioletnie dziecko. Przeżuwał w milczeniu wlepiając wzrok w swój posiłek i zastanawiał, co to miało do cholery być. Choć głupio mu było przyznać, był to całkiem miły gest choć strasznie dziecinny jak na jego gust.

***

21.30

Dokładnie taki czas miał na zegarku, siedząc dalej jak ten debil na murku fontanny, z której posągi patrzyły nań pogardliwie, wyśmiewając się z jego naiwności. Paczki papierosów już dawno się skończyły, a jego cierpliwość wyczerpała.

Sanji westchnął po raz kolejny i obracając w palcach telefon o ciemnym i milczącym wyświetlaczu, postanowił w końcu schować go do kieszeni.

Zziębnięty, zawiedziony, zawstydzony i jednocześnie wściekły, ruszył powolnym krokiem do domu, zahaczając po drodze o bar.

   ...


*Ramen - japońskie danie składające się z rosołu, makaronu i innych składników w zależności od receptury. 

Następny rozdział

...
Zapraszam też na specjalnego ficzka z Haikyuu, którego napisałam z Piegiem specjalnie na Halloween^^ Dla tych, którym mało było macanek z  Hinatą i Kageyamą po Cieniu iskier to mają tam ich kolejną dawkę. Tutaj macie miniaturkę: Upiorne przyjemności^^