Nie iGRAJ ze mną 15

Perlisty śmiech wybuchł niespodziewanie  i zwrócił uwagę kilku przejeżdżających obok osób. Rudowłosa dziewczyna musiała przytrzymać się barierki by utrzymać równowagę. Szybko się jednak opamiętała widząc  zaczerwienione ze wstydu policzki mężczyzny, który wyrżnął widowiskowego orła na lodzie.

- Tylko sprawdzałem, jak twarda jest powierzchnia - mruknął niepocieszony i odwrócił wzrok, gdy Koala pomagała mu wstać. Szybko schwycił się balustrady i próbował złapać łyżwami jakiś punkt zaczepienia, by się ciągle nie rozjeżdżały. Miał ochotę przeklinać Robin za proponowanie takich rozrywek na weekend. Gdyby nie jego męska duma, od razu by odmówił, ale skoro Koala się tak ucieszyła…

- Chyba przyda ci się lekcja - Uśmiechnęła się do niego ciepło i otrzepała go z resztek lodu.

- Nie trzeba, poradzę sobie!- Poczerwieniał jeszcze bardziej i spróbował się wyprostować. Marnie mu jednak to szło. Nie rozumiał, czemu innym to tak zgrabnie wychodzi a on zachowuje się jak paralita.

- Jasne, jasne - wzięła się pod boki i okręciła wokół własnej osi jak zawodowa łyżwiarka. Wyciągnęła do niego ręce.

- Naprawdę... nie... - Zaschło mu w gardle i nie wiedział czy bardziej ze wstydu czy rozczulenia, że nie zostawiła go i nie jeździła z innymi. W końcu ona czuła się jak ryba w wodzie, a on ledwo stał. Musiała go chwilę namawiać, zanim przyjął jej ofertę pomocy.

Ludzie i koledzy z pracy mijali ich z uśmiechami na twarzach.

- Widzisz? Nie jest źle - Dziewczyna ciągnęła go jadąc tyłem i próbując udzielać wskazówek.

Sabo jednak nie potrafił nawet delikatnie odepchnąć się łyżwą, bo zaraz odstawiał dzikie tańce. I nie robił tego specjalnie by kobieta jego marzeń nieustannie go łapała. Było to bardziej upokarzające niż  romantyczne w jego mniemaniu, ale śmiejące się do niego oczy jakoś łagodziły sytuację.

Dzielnie się zatem dla niej starał i po półgodzinie nawet udało mu się puścić jedną rękę.

- Super! A teraz delikatnie się pochyl…- Mówiła do niego spokojnie i lekko pociągnęła za sobą… - Dokładnie, i…

Nawet by mu to wyszło, ale obok nich przejechała grupka dzieciaków i jeden z nich niechcący trącił Sabo w biodro, więc ten obalił się znów na lód. Był cały mokry od wkładanego w tę pracę wysiłku i zastanawiał się, jak bardzo żałosny obraz musi sobą reprezentować. Śmiech Koali jednak był miłym wynagrodzeniem cierpień.

- Dajesz radę? - Zapytała z troską, pomagając mu dojechać do barierki.

- Tak, tylko zrobię sobie krótką przerwę - Powiedział i posłał jej przepraszający uśmiech.

- Na pewno? – Ale widząc jego  minę, westchnęła - Dobrze, to ja zaraz wrócę. Tylko nie próbuj mi tu nic na własną rękę! Jeszcze mi cię stratują  – I posłała mu perskie oko.

Patrzył w ślad za nią, gdy płynnym ruchem odjechała do reszty znajomych z pracy na środek lodowiska. Podziwiał jej zgrabną talię i... Szybko uniósł wzrok w górę bo zjechał nim trochę za nisko. Nie mógł oprzeć się wrażeniu, że dziewczyna celowo się tak wyzywająco ubrała. Miała na sobie trochę przydługi, ciepły sweter, obcisłe czarne leginsy podkreślające jej zgrabne nogi, szalik znad którego patrzyły na niego zadziorne oczy i unosiły się policzki od figlarnych uśmiechów oraz nauszniki. A on żałośnie ubrał się ciepło by warstwą ubrań amortyzować upadki, a teraz pocił się jak dzika świnia. Do tego tak cudownie się poruszała… Potrafiła jeździć tyłem, wykonywać nagłe zwroty i skręty, co wprawiało go w zachwyt. Niestety nie tylko jego i zgrzytał zębami nie mogąc jej towarzyszyć w tym pięknym tańcu. Szkoda, że lód to nie to samo co parkiet.

Serce jego wyrywało się w jej stronę coraz silniej. Widział, jak reagują na nią mężczyźni i zaczepiają, lecz ona zbywała ich z uśmiechem i słodkimi wymówkami, przez co inni jedynie czuli w niej większe wyzwanie.

Nie mógł tego znieść. I nie chodziło tu już o zwykłą fascynację. Od jakiegoś czasu to uczucie stawało się w nim silniejsze. Niestety od dnia, gdy wyrzuciła go ze swojego domu bał się strasznie, że jeżeli posunie się dalej, może ją stracić. Teraz jednak to go rozsadzało. Po za tym nie wiedział czy mu się wydaje, czy ona naprawdę zmieniła do niego stosunek.

Przełknął ślinę. Przecież nie może się wahać. Czy gdyby nie chciała jego towarzystwa, to czy by spędzała z nim ostatnio każdą wolną chwilę? Próbował ją rozgryźć, ale spod kaskady długich rzęs nie potrafił odgadnąć, czy to jej zwykły urok osobisty czy jest w swym flircie poważna.

Patrzył jak podjeżdża do niej jeden z mężczyzn, który od dłuższego czasu ją obserwował. Obracał się wokół niej mimo, że dalej była niedostępna. Potrafił jeździć równie dobrze jak ona i dotrzymywał jej kroku. Rozmawiali ze sobą i nawet jeśli nie było to niczym nadzwyczajnym, w Sabo coś pękało.

Kochał ją. Chciał z nią być. Chciał by należała do niego.

Wziął kilka głębokich wdechów i na drżących nogach, powoli odepchnął się od barierki. Małymi posunięciami i wyciągniętymi do przodu rękami, próbował dostać się na środek lodowiska.  Musiał wyglądać zabawnie, ludzie omijali go zgrabnie zastanawiając się, co wyprawia. Oddychał ciężko i każdy metr kosztował go wiele. Niestety w pewnym momencie jedna łyżwa odmówiła posłuszeństwa i postanowiła rozjechać się zbyt daleko, przez co upadł na jedno kolano, podtrzymując się powierzchni. Jakaś grupka zapytała się czy mu pomóc, ale grzecznie podziękował i na czworakach ruszył dalej.

- Co ty robisz?- Koala zdążyła zauważyć co się dzieje, bo wzbudził niemałą sensację i podjechała do niego zaciekawiona i chętna do pomocy. Mężczyzna który jej towarzyszył niechętnie się oddalił.

- Muszę ci coś powiedzieć.

- Tak teraz? - Zapytała, zmieszana odgarniając pasmo włosów za ucho. Pomogła mu się podnieść - ale… coś się stało?

- Nie tutaj, pomożesz mi podjechać do wyjazdu?

Skinęła głową i zastosowała się do prośby. Trzymała go mocno, mocniej niż wcześniej. Sam był spięty i zastanawiał się, co mu odbiło. Teraz zupełnie nie wiedział co ma powiedzieć. Tak jak jeszcze chwilę temu miał jasno w głowie tak teraz rozszalało się tornado i dostał jakiejś dziwnej palpitacji serca.

Udało im się wyjść i odeszli kawałek na najbliższą ławkę.

- Wszystko w  porządku?- Spojrzała mu w oczy zaniepokojona.

- Tak, tak… chciałem… tylko pogadać…- Język mu się plątał ze stresu.

- To zamieniam się w słuch.

No teraz to już był posrany. Gdzie jego cała odwaga z którą turlał się po lodzie?

- No więc…

- Tak…? - Próbowała spojrzeć mu w twarz i uznała, że jego zagubienie jest bardzo zabawne.

- Czy… czy chciałabyś może…

- Tak…?

Jej błyszczące oczy mu w tym nie pomagały. Już nabrał powietrza i miał to z siebie wyrzucić, ale gdy otworzył buzie…

Mroźna kula śnieżna trafiła w sam środek jego ust i zwaliła go na plecy. Plując śniegiem i otrzepując twarz próbował dojrzeć komu zebrało się na takie głupie żarty i dostrzegł przepraszającą minę Frankyego, który najwyraźniej celował w Usoppa który zręcznie się uchylił. Jedyną raną była lekko rozcięta warga, ale to było nic przy posiniaczonym dupsku od upadków.

Romantyczny nastrój prysł, gdy dosiedli się do nich koledzy i okazja na wyznanie uczuć minęła.

***

- To u was rodzinne?

- Spierdalaj.

Ace się naburmuszył i schował głębiej w szalik. Patrzył zza szyby kawiarni jak Sabo pajacuje na lodzie i cieszył się, że on się nie dał na to wyciągnąć. Kto w ogóle lubił chodzić na takie rzeczy? Nie lepiej siedzieć w domu przy kominku pod kocem? Zimna nie lubił, a tym bardziej zimowych sportów. Nie wspominając o tym, że łyży miał tylko raz na nogach i zdecydowanie nie założy ich już nigdy więcej.

Shanks postawił mu gorącą czekoladę. Chciał mu zrobić niespodziankę i zabrał go na lodowisko. Miał nadzieję, że jak zakochana para będą sunąć po tafli trzymając się za rączkę. Niestety nie przewidział, że jego miłość obrzuci go hejtem i w żaden sposób nie da się do tego namówić.

- Uła – Syknął czerwonowłosy, gdy Sabo kolejny raz zaliczył twarde lądowanie na kość ogonową – Ciekawi mnie, czy wyglądał byś tak samo - wyszczerzył się.

- Zawiedziony?-  ukrył zawstydzony wzrok w kubku z parującym napojem.

- Nie, tu też jest całkiem przyjemnie - nachylił się, podpierając na nadgarstku.

Ace poczerwieniał. Zrobiło mu się ciepło i poprawił się na fotelu. Nagle spiął się, gdy ciepła dłoń przykryła na kolanie jego własną.

- Jesteśmy w miejscu publicznym… - Szepnął trochę zdenerwowany, ale nie zabrał dłoni.

- Spokojnie, nikt nie patrzy.

Portugas rozejrzał się po sali i rzeczywiście siedzieli trochę w odosobnieniu, osłonięci przez świąteczne choinki przyozdobione tysiącami mrugających lampek. Za szybą raczej każdy zajęty był wpatrywaniem się w lodowisko, niż w to, co ma za sobą.

Przyjemne uczucia wykręcały mu żołądek, i żałował, że naprawdę nie mogą być sami. Dalej pamiętał o tym, czego nie dokończyli i miał nadzieję, że szybko nadarzy się okazja. Nie spodziewał się, by w knajpie coś go zaskoczyło, dlatego oniemiał, gdy Shanks nachylił się do niego i pocałował go w usta. Bez namysłu odwzajemnił to, czując  pewien dreszczyk i nie mógł się nadziwić, że ten stary pryk odważył się na coś takiego. Nie trwało to długo, ale chwilę jeszcze patrzyli sobie z bliska w oczy.

- A tobie co tak nagle…? - Zapytał, gdy się odsunęli. Nie mógł powstrzymać szerokiego uśmiechu.

- To przez ciebie - Mężczyzna wydawał się speszony własną śmiałością i zaczął rozglądać się nerwowo czy na pewno nie przeoczył żadnego widza.

- Jeszcze przed chwilą się tym nie przejmowałeś - zaśmiał się i nie mógł uwierzyć, że ich związek naprawdę tak wygląda.  Zupełnie inna bajka od jego wyobrażeń z Marco. I wcale nie żałował, że dał temu szansę.

Nagle ktoś zapukał w szybę po drugiej stronie. Podskoczyli jak oparzeni, a Ace rozlał sobie resztę czekolady na spodnie. Okazało się, że to Mihawk i witając się z nimi przez podniesienie ręki, szybko znalazł się w lokalu i podszedł do ich stolika. Ace minął się z nim, gdy leciał do łazienki sprać sobie plamę i klnąc pod nosem. Wątpił by ich widział, ale stracha im napędził.

W kiblu zużył pół rolki ręczników by sprać to cholerstwo ze spodni i do tego wyglądał jakby najzwyczajniej w świecie się w nie  zlał. Jak jakiś pięciolatek. Westchnął ciesząc się, że czekolada w miarę zeszła i obciągając nieco niżej bluzę, wracał do stolika. Jeszcze nie zdążył wyjść zza rogu a do jego uszu dobiegło kilka zdań.

- ...kiedy wylatujesz?

- W przyszłym tygodniu.

- Kto zajmie się firmą pod twoją nieobecność?

- Myślałem o Rayleigh’ie, jest na emeryturze, ale podejrzewam że nie będzie miał nic przeciwko. W końcu był tu przede mną.

Ace nie wierzył własnym uszom. Czego dotyczyła ta rozmowa? Jaki znowu wyjazd?

- Myślę, że to dobry wybór - powiedział Mihawk i miał jeszcze coś powiedzieć, ale nagle do stolika jak burza podleciała jakaś dziewczynka w różowych do pasa lokach, która szarpnęła skonsternowanego mężczyznę za ramię.

- Hej! Kiedy w końcu wejdziemy na lód?! Obiecałeś!

- Już idziemy, Perona.

- Cóż to za dziewczę? Twoja córka?- Zażartował Shanks. Dziewczyna obrzuciła go lodowatym spojrzeniem.

- To długa historia. – Skrzywił się na ten komentarz i lekko zarumienił - Wybacz, muszę lecieć.

- Miłej zabawy!- Odmachał mu i patrzył zaintrygowany w ślad za tą specyficzną parą.

Ace w końcu zebrał się na odwagę i wyszedł ze swej kryjówki.

- Co to ma znaczyć?

Shanks  spojrzał na niego zaskoczony.

- Co masz na myśli?

- Jaki wyjazd? O czym on mówił?

- A, to… - Przeczesał ręką włosy zawstydzony - Miałem ci powiedzieć…- westchnął zakłopotany - Tylko nie znalazłem jeszcze okazji…

- Dokąd?

Shanks chwilę milczał.

- Do Stanów.

Ace myślał, że się przewróci.

- Na jak długo?

Mężczyzna nie odpowiadał, spuścił tylko wzrok.

- Na jak długo? Odpowiedz.

Zaczął wyobrażać sobie tą odległość, jaka miała ich dzielić. Cały ocean, prawie nawet cała doba. Zaschło mu w gardle gdy usłyszał odpowiedź.

- Na kilka miesięcy, może dłużej.

- Żartujesz. Powiedz, że żartujesz.

Musiał usiąść z wrażenia. Zupełnie się tego nie spodziewał. Nie teraz, kiedy wszystko im się tak pięknie układało.

-  No pięknie. - Powtórzył i popadł w dziwny letarg - czyli długo…

- Będę starał się to skrócić. Naprawdę nie dali mi wyboru! Wybacz, że musiałeś się w taki sposób dowiedzieć…- Obracał nerwowo w rękach szklankę po kawie.

- I chciałeś powiedzieć mi w dniu wylotu? Cudownie - zezłościł się. Za bardzo wstrząsnęła nim ta informacja. Wszystkie plany na najbliższy czas legły w gruzach. Czy w ogóle będzie miał czas do niego dzwonić?

- Ace.

Shanks był naprawdę skruszony, ale Portgas nie mógł na niego patrzeć. Musiał wstać.

- Idę się przewietrzyć.

- Poczekaj.

- Nie idź za mną.

Przez chwilę musiał pobyć sam. Chłodne powietrze uderzyło w niego i zdał sobie sprawę, że kurtkę zostawił w środku. Opatulił się ramionami i siarczyście zaklął. Nie chciał, żeby Shanks wyjeżdżał. Nie na tak długo. Owszem, nie była to tragedia, ludzie przecież czasem rozstają się na dłużej i nic się nie dzieje, ale na obecną chwilę była to niezbyt miła perspektywa. Może mniej by się wkurzył, gdyby mieli więcej czasu…

- Hej! - Shanks nie posłuchał go i wybiegł za nim przed lokal, tachając w rękach płaszcze. Wyglądał na nie lada przestraszonego - Posłuchaj mnie… i masz tu kurtkę! Gdybym wiedział wcześniej…

- Idziemy do auta - Przerwał mu ostro, narzucając na siebie odebrane ubranie.

- Co?

- Do auta. Masz kluczyki?

- Chcesz gdzieś teraz jechać? - Kompletnie nic nie rozumiał.

- Tak - Przełknął ślinę. Był cholernie zdecydowany  - Do ciebie. - Poczuł jak boli go klatka piersiowa od szaleńczych uderzeń serca - Jedziemy do ciebie.

***

Leżał na kanapie i patrzył w sufit. Tak bardzo ambitnie. Nami cholernie długo mu truła, by wybrał się z nimi na te cholerne łyżwy i teraz nawet żałował, że odmówił. Myślał, że wieczór w domu z winem i muzyką oraz wykwintną kolacją, którą sam dla siebie uszykował go rozluźni, ale niestety poczuł się tylko bardziej samotny.

Do tego nie mógł się pozbierać po tej dzikiej nocy w biurze. Do cholery jasnej, nigdy nie przypuszczał, że ktoś może mu tak w głowie namieszać. Przecież już nawet nie mógł na niego normalnie patrzeć. W pracy niby po staremu, zachowują się wobec siebie jak dawniej tylko…

Gdy nikt nie patrzył…

Przekręcił się na brzuch i jęknął.

Cholera by wzięła to wszystko.

Zaczął dzwonić jego telefon. Wyszperał go z kieszeni kurtki która wisiała na oparciu i ze zdumieniem spojrzał na numer. Po oczach dał mu jasny wyświetlacz z grafiką zielonego okrągłego Marimo. Odebrał niemało zaskoczony.

- Jakiś koniec świata czy co?

- Co?- Zapytał głos po drugiej stronie.

- Nie ważne, w jakiej sprawie mam zaszczyt z panem rozmawiać? - Sanji poczuł, że trzy kieliszki wina to chyba jednak wystarczająco na jego głowę.

- Chcesz gdzieś  iść?

Blondyn aż się podniósł z wrażenia. Wyczuł, że Zoro jest jakiś inny, jakby zdenerwowany. Przetarł twarz i musiał chwilę zastanowić.

- Iść? - Zaśmiał się i pokręcił głową.- Z tobą?

- Tak, coś w tym dziwnego?

- Wszystko.

Chwilę milczeli. Jeśli chodziłoby o seks, to przecież nie trzeba było się ruszać z domu.

- To randka? - Zapytał się niby dla żartu, obracając w palcach pudełko po papierosach. Poczuł jak przyśpiesza mu serce.

- Może. Jeśli chcesz - odpowiedział głos po dłuższej przerwie.

Tego się nie spodziewał. Coś ścisnęło mu żołądek.

Znów zapała dłuższa cisza.

- Zejdziesz na dół?

Sanji podszedł do okna. Rzeczywiście Glon był pod blokiem.

Wahał się. Nie spodziewał się, że ta relacja się skomplikuje. A dzisiaj miał nawet ochotę napisać do Łowcy, który nie dawał znaku życia. Musiał znać odpowiedzi na tak wiele pytań, a wciąż powstawały nowe. Dzisiaj miało być chyba inaczej niż zwykle i bał się tego.

- Okej.

Rozłączył się i nie kłopocząc się nawet z zakładaniem kurtki, wyszedł przed dom z zamiarem odmówienia i jak najszybszego powrotu. No bo przecież nie może być nic więcej między nimi. Są tylko kumplami z roboty. Tylko kumplami. Tylko sex kumplami…

- Hej.

-Hej- Zoro opierał się o czarny samochód i zmarszczył czoło na brak odzienia blondyna - Nie będzie ci zimno?

- Nigdzie nie idę. – Sanji zmierzył jego elegancki wygląd. Nie mógł nie przyznać, że wyglądał zabójczo w garniaku - Nie mów, że to naprawdę miała być randka.

Zoro prychnął, ukrywając zawstydzenie i westchnął, zupełnie jakby nie wiedział co teraz zrobić. Nie odpowiedział, co Sanjiego jeszcze bardziej zdezorientowało. Instynkt podpowiadał mu, żeby uciekać, ale coś niebezpiecznie pchało go w jego kierunku.

Zielonowłosy  ostatecznie podszedł do niego, pozbywając się płaszcza i zarzucił go na ramiona Sanjiego.

- W takim razie nie masz wyboru.

Zanim Sanji zdążył pojąć, o co może mu chodzić, został uniesiony w górę i przerzucony przez ramię.

- Co ty wyprawiasz?! Postaw mnie! - Krzyczał zarumieniony i walnął go w plecy. Spanikował, bo serce zdecydowanie mu przyśpieszyło.

Został brutalnie władowany do auta. Jego oburzeniu nie było końca i przez pół drogi strzelał fochy, by ostatecznie wybuchnąć śmiechem. Włożył ręce w ciepłe rękawy i przyjrzał przystojnemu profilowi mężczyzny, który gdzieś go porywał i wydawał się zdenerwowany. I co on teraz ma zrobić?

- Co cię tak nagle napadło?- Zapytał, skubiąc plastik przy szybie. Zastanawiał się nad jego zachowaniem, które i tak od dłuższego czasu było dziwne.

Nie odpowiedział mu. Z drugiej strony nie wiedział, czy chce uzyskać odpowiedź. Zapatrzył się na świąteczny krajobraz za oknem i gdy zmęczyło go milczenie, w końcu się odezwał.

- Dokąd jedziemy?

- Gdzieś.

- Zgubiliśmy się, prawda?

Zoro ostro się zatrzymał na pobliskim krawężniku, a Sanji starał się zachować powagę. To było przecież do przewidzenia.

Znaleźli się  w mało ruchliwej strefie miasta, zaraz obok rzędu budek z jedzeniem, które serwowały napoje i dania na zewnątrz w ogrzewanych namiotach. Wszystko było przystrojone wiszącymi na długich kablach kolorowymi żarówkami, a z kotłów i patelni unosiła się gorąca para. Ludzie siedzieli na odśnieżonych ławkach w małych grupkach i śmiali się, zajadając się potrawami z papierowych kubeczków lub pijąc różnorodne napoje. Sanji uśmiechnął się delikatnie. To wcale nie tak, że nie raz mijał to miejsce chcąc choć raz się w nim zatrzymać.

Zoro wysiadł i obchodząc samochód, otworzył drzwi od strony pasażera.

Sanji wstał, czując się strasznie niepewnie. Przecież oni nie nadawali się na parę. Choć sam lubił romantyczność, nie potrafił w żaden sposób przypisać jej do nich. Oboje chyba to czuli bo niezręczność wręcz gęstniała w powietrzu.

- Zmarzniesz - Blondyn patrzył, jak Zoro niczym się nie przejmując, podchodzi do pierwszego lepszego stoiska.

- To nie jest ważne.

Opatulił się szczelniej otrzymaną marynarką.

- Nie chcę, żebyś mi coś kupował.

- Ale ja chcę.

- Dlaczego?

Zoro przystanął.

- Musisz zadawać tyle pytań?

- Bo chcę wiedzieć.

- To nie wystarczy? Naprawdę muszę tłumaczyć dlaczego cię tutaj przywiozłem?

Nie musiał.

- Uważasz, że to ma sens? - Sanjiego już nie na żarty bolał żołądek. Nie pamiętał, kiedy ostatnim razem się tak stresował – Spójrz na nas! Jesteśmy całkiem różni!

- Wiem! - odwrócił się do niego - Ale mógłbyś mi nie utrudniać tego, skoro w końcu się na to zebrałem!

Ciężko mu było patrzeć w ciemne oczy, ale wytrzymał to spojrzenie.

- To, że się kilka razy przespaliśmy nic nie znaczy - Przełknął ślinę wiedząc, że może go zranić.

- Może dla ciebie.

Ze zdziwienia aż uchylił usta. Zoro chyba pojął sens własnych słów, które wypowiedział w gniewie i szybko się odwrócił. Zabrzmiało to bardziej, niż jednoznacznie.

- Co chcesz pić?

- Piwo. Może być piwo.

 Zoro odszedł w kierunku pierwszej budki.

Sanji szybko oddychał. Całe ciało mu się buntowało i wręcz krzyczało, tak bardzo walcząc ze sobą. Miał mętlik w głowie. Musiał aż usiąść, bo zrobiło mu się duszno.

Czy on właśnie wyznał mu, że coś do niego czuje? Czemu tak bardzo nie mógł się przez to uspokoić? Powinien mu na spokojnie wyjaśnić, że to nie ma szansy powodzenia, a jednak serce dawało całkowicie inne sygnały.

Uspokój się. Powtarzał.

Akurat do okienka podeszła spora grupka nastolatków, więc  Zoro musiał czekać na swoją kolej. To dało Sanjiemu trochę czasu na działanie, które podjął instynktownie.

Jeżeli ma coś rozpoczynać, to tak jak powiedziała Nami - musi zakończyć stare sprawy.

Wyciągnął telefon i wybrał numer. Podniósł słuchawkę do ucha i wstrzymał oddech. Teraz albo nigdy.

Coś zawibrowało mu na piersi. Na początku się zdziwił, ale potem przypomniał sobie, że to nie jego marynarka. Zoro pewnie zostawił w niej telefon. Zignorował to i czekał. Sygnał wciąż trwał, ale osoba do której dzwonił nie odbierała.

Nie wiedział ile usłyszał urywanych sygnałów. Zaczął go też irytować wibrujący telefon w kieszeni, ale przecież nie będzie grzebał w nieswoim garniturze.

Rozłączył się, nie wiedząc co już robić.

W tym samym czasie wibracje się urwały.

Coś go tknęło delikatnie. Dziwne uczucie, które przemknęło gdzieś po żołądku. Choć chciał już schować swój telefon, znów wybrał numer, na który przed chwilą dzwonił. Zoro zostały dwie osoby w kolejce.

Zbiegiem okoliczności kieszeń na piersi znów zawibrowała.

Miał wrażenie, że czas się zatrzymał. Jakby dostał obuchem w łeb. Nawet nie myślał. Już nie miał oporów. Po prostu sięgnął po telefon ukryty w wewnętrznej stronie odzienia. Drżącymi palcami obrócił wyświetlacz do siebie.

„Mr.Prince”

Pierwszy raz widział ten telefon. Jadnak to, czego był świadkiem nie mogło być przypadkiem. Nie tym razem. Wszystko zaczynało mu się powoli układać w jedną całość.

Rozłączył się i wybrał ponownie numer. Na ekranie znów pojawiło się to samo.

Zapomniał, jak się oddycha.

Nie myślał. Po prostu wstał i ruszył przed siebie. Omijał stoliki i pokonywał odległość, która dzieliła go z Zoro. Ten już zdążył odebrać piwo i iść w jego stronę. Zdwoił tempo, dezorientując Roronoe, który się przed nim zatrzymał.

- Co jest?

Sanji tylko chwycił kufel i całą jego zawartością chlusnął w twarz zszokowanego Zoro. Złote kropelki ściekały z brody i wsiąkały w świeżą koszulę.

- Ty pierdolony kłamco!

Ludzie wokół ucichli, odprowadzając wzrokiem blondyna, który  opuścił to miejsce najszybciej jak się dało.

Następny rozdział

 ***

Wieeeeeeeeeeeeeeem. Tragedia ze mną xD No i wiem, że chujowy moment... Miło mi, że tu dalej toczy się jakieś życie. Wbrew pozorom ja tu zaglądam. Serio. Tylko word się sam nie otwiera xD Postaram się następny rozdział dodać szybciej... Mam nadzieję.